Dziennik prowincjonalnej damy recenzja

Ta książka to dla mnie prawdziwe zaskoczenie. Pod każdym względem.

Po pierwsze reklama pod hasłem „Bridget Jones lat trzydziestych XX wieku” w moim przypadku potęgowała nieufność i krytyczne nastawienie. A tu niespodzianka. To porównanie jest bardzo trafne. Zabawna bohaterka z podobną do Bridget manierą w notowaniu swoich uwag i przemyśleń na temat życia na prowincji i przytrafiających jej się spotkań z ludźmi (u Bridget to były raczej bardziej konkrety- alkohol i te rzeczy, ale mniejsza o większość 😊). Te notatki z codzienności są naprawdę świetnie, lekko podane, z dużą dawką humoru, także sytuacyjnego.

Zaskoczyło mnie też, że czyta się tę rzecz powstałą prawie sto lat temu jak powieść współczesną. Chodzi mi o język. Zastanawiam się, jak duży wpływ miał na to świetny tłumacz – Jerzy Łoziński. Czy to był celowy zabieg- takie uwspółcześnienie języka? Czy w oryginale książka brzmi bardziej archaicznie? W każdym razie – czyta się ją świetnie.

Kolejne zaskoczenie- to jakość wydania. Dawno nie miałam w ręku tak pięknie wydanej powieści. W twardych okładkach. Z ilustracjami!!! (Arthura Wattsa). Również sama okładka jest bardzo piękna i przemyślana. To zwielokrotniało przyjemność obcowania z tą powieścią.

I wreszcie – sama treść. Akurat mnie pociągają historie dziejące się dawno temu w prowincjonalnej Anglii. Szczególnie jeśli są podbite angielski humorem oraz brytyjskim spojrzeniem na życie.

E.M. Delafield to niewątpliwie autorka, która potrafi opisać rzeczywistość angielskiej prowincji w sposób naprawdę ciekawy. Ale ma też pióro, które zgrabnie charakteryzuje ludzkie charaktery, ich różnorodność i indywidualne cechy. A wszystko to podlane humorem naprawdę dobrej próby.

Znakomicie jest przedstawiona główna bohaterka, która nieustannie próbuje pogodzić role doskonałej pani domu, matki rozbrykanych dzieci, żony raczej mrukliwego i dziwacznego małżonka z próbami spełnienia się w roli pisarki. I tu też widać oczywiste podobieństwo z Bridget, która chciała być znakomitą dziennikarką, nie tracąc przy tym nic z codziennej radości bycia kochaną, zdobycia wybranego faceta i generalnie bycia wolną i szczęśliwą. Jednak widać różnice w podejściu angielskim i amerykańskim. Myślę, że nie tylko wynikają one z różnych epok, w których dzieją się opisane historie. Na pewno bliższe mi jest podejście brytyjskiej damy. Ona wie, że nic na siłę, a w trudnych momentach ratunkiem jest ironiczne spojrzenie na siebie i otoczenie.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl