You soften me recenzja

Willow Andrews, w wieku dziewiętnastu lat marzy o tym, aby wziąć udział w mistrzostwach tanecznych, które mogą zapewnić jej drogę do rozwoju kariery. Taniec jest jej pasją, miłością, radością, którą od najmłodszych lat dzieli ze swoim najlepszym przyjacielem i jednocześnie partnerem tanecznym, Jax'em. W zawiązku z tym, że dziewczyna nie ma łatwego życia, również tym razem, coś musiało pójść nie tak.
Partner ulega nieszczęśliwemu wypadkowi, a turniej wydaje się pozostać tylko odległym marzeniem. Wszystko jednak wskazuje na to, że "szczęście w nieszczęściu" może się trafić, ponieważ na horyzoncie pojawia się Victor Daft. Kilka lat starszy, znakomity tancerz, rywal i jednocześnie mężczyzna, do którego Willow pała nienawiścią również od dzieciństwa. Jak ta niechęć wpłynie na przygotowania do mistrzostw?

Po raz czwarty sięgnęłam po książkę Autorki. Po trylogii "Moon" pozostawała we mnie ta iskierka, która tliła się niczym gwiazdy. Wtedy przepadłam dla Jej twórczości, więc sięgnięcie po coś nowego było dla mnie bardzo ekscytujące.

Willow i Victor są bardzo przyciągającymi do siebie postaciami. Oboje są zniszczeni, a my możemy stopniowo zagłębiać się w ich umysły, przeszłość, aby powoli odkrywać dlaczego są tacy, a nie inni. Warto mieć na uwadze fakt, że i tak nie jest to do końca możliwe, gdyż nie wszystkie karty zostały odkryte w tym tomie, a chęć sięgnięcia po drugi, jest wręcz bolesna.

Nasi bohaterowie żywią ogromną pasję do tego, co robią. Taniec jest dla nich wszystkim, czego potrzebują do złapania oddechu, więc stanowi on niezwykle istotną część tej historii. Odnajdziecie tu również, chyba śmiało mogę napisać - toksyczne - relacje rodzinne. Walkę Willow o spełnianie marzeń, ale i tę wewnętrzną, którą prowadzą bohaterowie sami ze sobą. Ważnym aspektem jest również stopniowe budowanie zaufania, bliskości, czyli tego, co bohaterowie zdążyli utracić z różnych powodów. To wszystko daje czytelnikowi niezwykłą formę zatracenia i przeżywania każdej strony.

To, co rozwija się między głównymi postaciami, jest tak bardzo naładowane energią, że tylko czekałam na eksplozję. Napięcie, które wydaje się wręcz namacalne, zostało przez Autorkę opisane z ogromnym wyczuciem smaku. Chociaż dla niektórych wszystko może rozwijać się zbyt wolno, uważam, że tu było to potrzebne. Budowane napięcie dodało ogromu uczuć, które tak bardzo uwielbiam. Enemies to lovers to wątek, w którym (w większość przypadków) ten drugi etap przychodzi zdecydowanie za szybko, w tym wypadku, było idealnie.

Weronika ponownie udowodniła, że potrafi zagrać na moich emocjach. Wycisnęła ze mnie łzę, ba, wiele ich popłynęło. Znów pokazała mi świat, w którym pragnęłam utknąć od pierwszej strony. Moje serce przeszło załamanie i rozkruszyło się na tym tanecznym parkiecie, na którym spędziłam z bohaterami kilka godzin. Mam nadzieję, że zostanie posklejane w drugim tomie.