Podpalacz recenzja

To jest najlepsza powieść kryminalna jaką przeczytałem w tym roku!

Podszedłem do tej powieści na fali zachwytu nad doskonałym "Żmijowiskiem" (tego Autora) z lekką dozą niepewności, ponieważ to debiut pisarza ale jakże niesłusznie!

AKCJA/KONSTURKCJA: Dość powiedzieć, że chęć pozostawania w świecie wykreowanym przez Chmielarza jest silniejsza niż potrzeba snu, tej książki nie da się tak po prostu odłożyć. I nie, nie jest to gonitwa fabularna jak w przypadku książek Bondy (nie porównuję, broń mnie siło każda, Chmielarz to całkiem inna klasa), ale skrzętnie stworzona fabuła z dozowaniem napięcia i wydarzeń tak dobrze wyważonym, że „nie jest przesadzone” w żadną stronę. Akcja nie przyspiesza zanadto, jest przetykana życiem po prostu, i wszelkimi jego ludzkimi aspektami w opisywaniu których Chmielarz jest mistrzem genialnym i chwilami myśl się pojawia – czy ja tu jestem dla wątku kryminalnego czy obyczajowego?

JĘZYK w powieści jest ani prosty ani wysublimowany. Znać, że wypowiada się człowiek który ma coś do powiedzenia, ma historię, którą się dzieli we własny sposób – bardzo dobry sposób. Już przy Żmijowisku popadałem w zachwyty nad kunsztem pisarza, w debiutanckim, wcześniejszym Podpalaczu o dziwo nie gorzej, a tak samo dobrze. Czuję, że moja przygoda z prozą Chmielarza, nawet przy gorszej książce (o ile taka się wydarzy), będzie na zasadzie „Słabsza fabuła, ale lubię czytać tego Autora”. Opisy myśli bohaterów są do nich dostosowane, dialogi do ich poziomów, od bandyckich oprychów i ich „proszę Pana policjanta” ; „piesek nie warczy”, poprzez gangsterskie, lekarskie, hipisowskie (!) aż do naszego głównego bohatera Mortki Jakuba i jego policyjnych kolegów.

POSTACIE są skrojone niczym dobre garnitury, choć sam chodzę w tych gotowych z sieciówek, to styczność z bohaterami „Podpalacza” to czysta czytelnicza przyjemność. Nieco jednak się zawiodłem na głównym bohaterze, który na pierwszych stronach książki poruszał się i istniał raczej niemrawo, ale ogólnie rzecz biorąc to raczej czas głównego przestępcy niż głównego antagonisty. Mortka się rozkręcił, i koniec końców nie zawiódł. Żeńska część tego zagadnienia też prezentuje się nieźle, choć bez romansów i raczej z życiowymi – właściwymi chyba temu autorowi ciężkimi zakończeniami.

OVERALL Nie lubię, kiedy ktoś pisze „fajna książka, szybko się czyta”, bo jak szybko się czyta to i szybko się zapomina, ale z drugiej strony może to świadczyć o tym, że to po prostu bardzo dobra książka. Uff… no dobrze. Tę książkę szybko się czyta! Ale z jaką przyjemnością :)

21.11.2018 r.