Maszyna losu recenzja

Z więzienia wychodzi Grin­wald, który odsiadywał wyrok za brutalne zabójstwo swojej żony. Za śmierć córki morderca obwinia osoby odpowiedzialne za skazanie go. Pragnie zemsty między innymi na prokuratorze Adamie Szmycie. Do jej przeprowadzenia używa "maszyny losu". W historię plecione zostały retrospekcje z przeszłości.

Kilka razy "przejechałam" się na książkach wydanych przez Novae Res. To selfpublishing, który często nie powinien opuszczać szuflady autora, nie wygląda, jakby do tekstów zajrzał redaktor i korektor, a oceny na LC są sztucznie pompowane przez trolle. Dlatego obiecałam sobie, że nigdy więcej nie przeczytam książki wydanej przez Novae Res. To, że seria autora wyszła spod skrzydeł tego wydawnictwa, zauważyłam dopiero przy tym, drugim tomie. Mimo że nie czuję rozczarowania po dwóch powieściach autora nie zamierzam wracać do czytania publikacji Novae Res.

Jeśli chodzi o "Maszynę losu"... Fabuła była ciekawa i intrygująca. W porównaniu z pierwszym tomem historia nie przechodziła z monotonii w zagmatwanie, by potem ponownie wpaść w splątanie. Ta sinusoida została spłaszczona. Miałam też wrażenie, że autor bardziej panował nad przebiegiem fabuły, chociaż nie uniknął mało wiarygodnych momentów.
Drugim zarzutem, który miałam do poprzedniego tomu to sztubackie poczucie humoru i powtarzane z uporem toporne wulgarne określenia. W tym aspekcie jest znacznie lepiej. Styl jest całkiem znośny i nie tak ordynarny, chociaż żarciki okolicznościowe nadal były trywialne.

Sceny seksu wyszły autorowi dziwacznie. Raz kwieciście, raz obcesowo, raz infantylnie. W jednym zdaniu łączył eufemizmy z wulgarnością. Możliwe, że zamysł był taki, żeby sceny zróżnicować, gdyż występowały różne postaci w różnych sytuacjach, ale trochę nie wyszło.

Zdarzały się w tekście błędy korektorskie i redaktorskie, jak podawanie czegoś "na ta­le­rzu" zamiast "na tacy", ale czego można się spodziewać po wydawnictwie?