Skruszyć lód recenzja

Chociaż Iga Daniszewska ma na swoim koncie kilka napisanych książek, "Skruszyć lód" była pierwszą, którą miałam okazję przeczytać. Przyznam, że nie raz zabierałam się za to, by poznać twórczość tej autorki, ale jakoś tak się złożyło, że zdecydowałam się na to dopiero teraz.

"Skruszć lód" to historia Connora Broxsona, zawodowego hokeisty, który jest zawodnikiem Chicago Blackhawks. Chociaż mężczyzna jest jednym z najlepszych zawodników w lidze, w obecnym sezonie więcej czasu spędza na ławce kar. Dlaczego? Dlatego, iż Connor często wdaje się w bójki na lodowisku z zawodnikami z innych zespołów. Jego dziwne zachowanie budzi niepokój nie tylko wśród kibiców, ale również wśród członków jego zespołu i samego trenera, który w ramach dodatkowej kary, nakazuje mu sprzątać lodowisko.

Podczas wykonywania swoich nadprogramowych obowiązków mężczyzna poznaje Delaney Stonewall, łyżwiarkę figurową, która mimo ogromnego talentu nie jest w stanie wygrać żadnych zawodów. Nie wiedząc, że dziewczyna jest córką jego trenera, nawiązuje z nią nić porozumienia, która w miarę upływu czasu zmienia się w przyjaźń. Z czasem oboje zwierzają się sobie z sekretów, on przyznaje się do powodu swojej agresji na lodowisku, a ona wyznaje mu, dlaczego nie stara się, by wygrywać łyżwiarskie rywalizacje.

Czy z czasem ich przyjaźń przerodzi się w coś więcej? Czy dzięki wzajemnemu wsparciu uda im się uporać z problemami, które mają wpływ na ich sportowe kariery? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie, sięgając po najnowszą książkę Igi Daniszewskiej.

Muszę zacząć od tego, że założyłam, że będzie to lekki romans z motywem sportowym w tle, który nie będzie wyróżniał się niczym specjalnym. Zupełnie nie spodziewałam się tego, że autorka postanowiła zaserwować czytelnikom prawdziwy emocjonalny rollercoaster. Poza piękną relacją dwójki sportowców, która nie dość, że została oparta na przyjaźni, to w dodatku była pełna zrozumienia oraz poważnych i szczerych rozmów. Oprócz tego autorka zaserwowała czytelnikom lekki dreszczyk emocji, którego zakończenie wcale nie było tak przewidywalne, jak mogłoby się wydawać.

Bardzo podobało mi się to, że Iga Daniszewska nie starała się za wszelką cenę wyidealizować swoich bohaterów, ale pozwoliła im na to, by popełniali błędy i co najważniejsze, żeby uczyli się na nich i wyciągali wnioski ze swojego postępowania, co uważam za dodatkowy plus.

Muszę przyznać, że historię czytało się z prawdziwą przyjemnością. Bardzo szybko wciągnęłam się w tę historię, kibicowałam dwójce głównych bohaterów w zasadzie od ich pierwszej interakcji i szczerze powiedziawszy, jest mi nieco smutno, że to już koniec tej historii.