Ruthless Vows. Rozdzieleni przez wojnę recenzja

Zdarzyło się wam czekać na kontynuację książki, która bardzo się wam podobała, a gdy już pojawiła się na rynku, długo zwlekaliście z jej przeczytaniem? Dla mnie właśnie taką publikacją był drugi tom dylogii „Letters of Enchantment”. Dlaczego? Właściwie trudno to stwierdzić, bo pierwsza część, czyli „Divine Rivals. Pojedynek bogów” nie powaliła mnie na kolana, jednak było w tej książce coś magicznego, co sprawiło, że chciałam dowiedzieć się, czy pomimo dość smutnego zakończenia, ostatecznie Iris Winnow i Roman Kitt otrzymają swoje szczęśliwe zakończenie. Czy tak się stało?

Muszę przyznać, że słusznie obawiałam się sięgnięcia po „Ruthless Vows. Rozdzieleni przez wojnę”, ponieważ początek tego tomu mocno mnie rozczarował. Niby dużo się działo, ale jakoś zupełnie nie mogłam wkręcić się w fabułę, ponieważ nie było to to, czego oczekiwałam. Nidy nie ukrywałam, że nie jestem fanką tematyki wojennej i o ile w pierwszej części ten wątek mi tak nie przeszkadzał, ponieważ było go zdecydowanie mniej, tak w kontynuacji było go dla mnie zdecydowanie za dużo.

Natomiast ogromnym plusem tego tomu, jest wątek miłosny połączony z pisaniem i wysyłaniem listów przy pomocy magicznych maszyn do pisania. I tak zgodzę się, że przecież ten motyw wystąpił już w „Divine Rivals”, ale w „Ruthless Vows” nabrało to zupełnie innego znaczenia, zważywszy nie tylko na okoliczności, ale również na fakt, że Roman nie jest już tym samym człowiekiem, którego poznaliśmy w pierwszej odsłonie dylogii.

Myślę, że na uwagę zasługuje również fakt, że tym razem autorka postanowiła uchylić czytelnikom rąbka tajemnicy i wreszcie opowiedzieć co nieco o bogach i tym, co doprowadziło do wojny między nimi. Bardzo mi się to podobało, ponieważ było to dokładnie to, czego zabrakło mi w poprzednim tomie, ale przyznaję, że można było to jeszcze rozwinąć i dopracować, ale jak to się mówi — jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

Jak to na wojnie bywa — nie obyło się również bez ofiar. Oczywiście nie zdradzę wam, kto musiał pożegnać się z życiem, bo byłoby to nie w porządku w stosunku do tych, którzy mają tę książkę w planach, ale przyznaję, że śmierć dwojga bohaterów, doprowadziła do tego, że uroniłam kilka łez.

Chociaż ta część w mojej ocenie wypadła słabiej niż pierwsza, po prostu nie umiem dać jej niższej oceny. Nie wiem, czy to z powodu sentymentu do głównych bohaterów, czy z zupełnie innego powodu, ale chyba nie chcę się nad tym dłużej zastanawiać.