Czarny lód recenzja

Druga książka w serii z detektywem Harrym Boschem z Los Angeles w roli głównej zaczyna się od samobójstwa kolegi Harry'ego, policjanta Calexico Moore, a potem mamy parę okrutnych morderstw powiązanych ze śmiercią Moore'a. Ponieważ cała intryga związana jest ze śmiercią gliniarza, naczalstwo policyjne chce za wszelką cenę ukręcić sprawie łeb. Ale oczywiście Harry staje okoniem, to człek niezależny i chodzący własnymi drogami.

A cała sprawa toczy się wokół tytułowego czarnego lodu, syntetycznego narkotyku będącego mieszanką heroiny i innych składników, a wytwarzanego w Meksyku i na Hawajach. Dwaj producenci toczą ostrą walkę konkurencyjną na ulicach Los Angeles, polega to na tym, że mordują się wzajemnie, ofiarami są nawet policjanci. Usiłując znaleźć sprawców morderstw, Harry wyjeżdża nawet do Meksyku. Dzieje się.

Intryga jest świetnie skonstruowana, akcja toczy się wartko, nie można się oderwać od lektury, a rozwiązanie zagadki morderstw jest całkiem nieoczekiwane. Z drugiej strony szwankuje mi w książce psychologia postaci, sam Harry Bosch zachowuje się jak wydajnie pracujący automat, taki człowiek bez uczuć i jakichkolwiek komplikacji. Nie widzę wielkiego związku jego supertrudnego dzieciństwa z życiem dorosłym.

Detektyw pokazuje ludzką twarz tylko wtedy, gdy pomaga młodemu człowiekowi sprzedającemu narkotyki na ulicy. Ów młody człowiek nie ma ani domu, ani nikogo bliskiego i jest bez grosza. To rozbitek życiowy, który w USA nie może znikąd liczyć na pomoc, więc musi wylądować na śmietniku życia. Czy gest Harry'ego zmieni jego los? Wątpię, ale liczy się intencja.

Mamy też w książce parę mocnych cytatów, świadczących o świetnej znajomości specyfiki pracy policji: „Chyba nie istnieje na świecie taki gliniarz, który choć raz nie pomyślałby o tym, by strzelić sobie w łeb.”, Dalej „z doświadczenia wiedział, że z każdym upływającym dniem szansa na rozwiązanie sprawy spada w postępie geometrycznym.”

Nie jest to nic wielkiego, niemniej bardzo dobra literatura rozrywkowa, idealna do podróży.