Jeleni sztylet recenzja

„Jeleni sztylet” to książka, która zaskakuje od samego początku. Powieść autorstwa Marty Mrozińskiej stanowi unikalne połączenie brutalnego realizmu, fantastyki oraz słowiańskich wierzeń, tworząc bogaty, pełen emocji świat, w którym magia spotyka się z mroczną rzeczywistością średniowiecznego społeczeństwa.

Marta Mrozińska zbudowała świat, który nie jest odległy od rzeczywistości średniowiecznej Europy, ale jednocześnie oddaje ducha słowiańskiej mitologii. Akcja powieści rozgrywa się w królestwie Awandii, miejscu, które, chociaż nie jest opisane w pełni historycznie, doskonale oddaje klimat i estetykę czasów minionych. Królestwo to pełne jest rozległych puszczy, mrocznych lasów, w których czają się duchy, demony, a także stwory wyjęte z legend, jak strzygi, leszy, rusałki czy wąpierze. Puszcza nie jest tylko tłem w powieści, ale żywym, niemalże magicznym organizmem, który z jednej strony stanowi zagrożenie, a z drugiej — symbolizuje dawną, dziką naturę, nieujarzmioną przez cywilizację. Autorka umiejętnie splata świat przedstawiony z mitycznymi stworami i wierzeniami, które stają się integralną częścią fabuły.

Wielką siłą tej powieści jest wykorzystanie słowiańskiej mitologii. W świecie Awandii magia nie jest czymś obcym, lecz wynika z kultu bogów, którzy byli czczeni przez pradawnych przodków. Autorka nie opisuje jednak tylko prostych motywów znanych z folkloru, lecz nadaje im głębsze znaczenie. W książce występują nie tylko bóstwa, ale także zaklęcia, przepowiednie i elementy magii, które mają swoje miejsce w życiu bohaterów. Istoty takie jak leszy, czarownice czy rusałki pełnią w książce nie tylko funkcję symboli, ale także wywierają wpływ na wydarzenia i decyzje bohaterów. Ich obecność w książce dodaje jej mistycznego charakteru, który sprawia, że nie jest to typowa powieść fantasy, ale raczej dzieło czerpiące pełnymi garściami z regionalnych wierzeń, które wciąż wpływają na życie mieszkańców Awandii.

Z jednej strony, lasy w tej powieści to miejsce, które kryje tajemnice, niebezpieczeństwo, ale także prastare moce, które nie zostały jeszcze zapomniane przez mieszkańców wioski. Natura jest tu przedstawiona jako żywa i nieokiełznana, wciąż silna, ale jednocześnie pełna niebezpieczeństw. Bohaterowie zmuszeni są zmagać się z potworami, które kryją się w ciemnych zakątkach lasu, co stanowi istotny element fabuły. Z drugiej strony, sama Awandia, pomimo swojego ukorzenienia w słowiańskiej mitologii, to także królestwo, które stara się rozwijać i modernizować, przez co mityczne elementy niejednokrotnie zostają zepchnięte na dalszy plan, a dawni bogowie i duchy stają się tylko legendą.

Bora to postać, która od pierwszych stron książki wciąga uwagę czytelnika. Młoda dziewczyna z wioski, od samego początku życia zmuszona do stawiania czoła nieprzyjaznemu światu. W rodzinie, gdzie nie ma miejsca na czułość, a brutalność ojca jest codziennością, Bora staje się twarda, nieufna, ale także niezmiernie silna. Jej życie nie jest łatwe — wioska, w której żyje, jest pełna nienawiści, odrzucenia i ubóstwa. Jednak mimo wszelkich trudności Bora nie poddaje się. Jej życie, choć trudne, jest pełne determinacji, a chęć przetrwania staje się dla niej motorem napędowym.

Co ciekawe, mimo że Bora jest postacią, którą można podziwiać za jej niezłomność i siłę charakteru, to jednocześnie nie jest to postać idealna. Jej nieufność do innych ludzi, jej wybuchowość, impulsywność i gniew mogą momentami irytować czytelnika. Z jednej strony, jest bohaterką, którą możemy podziwiać za jej waleczność, siłę woli i determinację, a z drugiej — jej impulsywność sprawia, że często podejmuje pochopne decyzje, które prowadzą do nieprzewidzianych konsekwencji. To, co czyni ją postacią wiarygodną i prawdziwą, to fakt, że nie jest ona doskonała. Zmagając się z przeszłością, Bora nieustannie próbuje odnaleźć swoje miejsce w świecie, który nie jest dla niej łaskawy. Jej postać przechodzi wyraźną przemianę, a początkowa dziewczyna, pełna gniewu, staje się bardziej dojrzała i wyważona w swoich decyzjach.

Początkowa część książki koncentruje się na życiu Bory w małej, zapomnianej wiosce, w której bohaterka zmaga się z trudnym dzieciństwem. Jest to czas, kiedy staje się świadkiem brutalności, odrzucenia i samotności, co wywiera na niej ogromny wpływ. Z perspektywy czytelnika, jest to moment, kiedy możemy dostrzec, jak bardzo kształtuje ją otaczający ją świat — zarówno ten ludzki, jak i nadprzyrodzony. Autorka skrupulatnie pokazuje, jak młoda dziewczyna musi radzić sobie w świecie pełnym przemocy, nienawiści i walki o przetrwanie. W tym kontekście życie Bory staje się synonimem nieustannej walki o wolność, godność i sprawiedliwość.

Wraz z pojawieniem się drugiej części książki, akcja przenosi się do koszar Włóczni, czyli wojskowego obozu, w którym Bora zostaje zmuszona do podjęcia nauki w brutalnym świecie najemników. To tutaj, w środowisku pełnym rywalizujących wojowników, bohaterka staje przed nowymi wyzwaniami. Obozowe życie jest niezwykle surowe i pełne niebezpieczeństw, co wprowadza dynamiczny wątek militarnego aspektu powieści. Rozpoczynając swoją naukę, Bora zaczyna mierzyć się z brutalnymi zasadami tego nowego świata. W tym miejscu postać Bory zaczyna się rozwijać, a jej wewnętrzna przemiana staje się kluczowym elementem narracyjnym. Z jednej strony, historia Bory to opowieść o dojrzewaniu, przezwyciężaniu swoich lęków i wątpliwości, z drugiej — jest to także opowieść o wojnie, przetrwaniu i wytrwałości. Kiedy Bora zaczyna walczyć, jej postawa wobec życia ulega zmianie. Walka staje się nie tylko sposobem przetrwania, ale także drogą do odnalezienia własnej tożsamości. W tym kontekście powieść nabiera charakteru nie tylko przygodowego, ale także psychologicznego.

Narracja powieści jest pierwszoosobowa, co pozwala na głębsze wniknięcie w psychikę głównej bohaterki. Dzięki temu czytelnik ma możliwość zrozumienia jej motywacji, wewnętrznych rozterek, a także podejmowanych decyzji. Z jednej strony daje to bardzo osobisty wgląd w życie Bory, z drugiej — sprawia, że czasami jesteśmy zbyt blisko jej impulsywnych reakcji, które mogą wydawać się nieprzemyślane. Narracja ta sprawia, że książka staje się nie tylko historią o walce, ale także o introspekcji, o wewnętrznych demonach, z którymi zmaga się bohaterka.

Podsumowanie

„Jeleni sztylet” Marty Mrozińskiej to powieść, która nie tylko wciąga czytelnika od pierwszych stron, ale także zmusza do refleksji nad siłą przetrwania, walką o tożsamość oraz nieustanną zmiennością losu. Autorka zbudowała fascynujący świat, w którym magia przeplata się z brutalnością, a postaci nie są ani całkowicie dobre, ani złe. To opowieść o dojrzewaniu w trudnych warunkach, o odnajdywaniu swojej drogi w świecie pełnym niebezpieczeństw. Choć początkowo książka może wydawać się zagmatwana, z każdą kolejną stroną nabiera tempa, a historia Bory wciąga coraz bardziej. To powieść, która zostaje z czytelnikiem na długo po jej przeczytaniu, zmuszając do refleksji nad tym, czym naprawdę jest odwaga, wolność i przeznaczenie. Gorąco polecam po nią sięgnąć!