Ostatnia ,,więźniarka'' Auschwitz recenzja

Logika nakazuje, że 75 lat po wyzwoleniu obozu Auschwitz-Birkenau nikt znający tę okrutną kartę historii nie zbliży się nawet w te regiony. Ani psychicznie, ani fizycznie, a już tym bardziej emocjonalnie. Co jednak z tymi, którzy zapomnieć nie potrafią? Co ja mówię, co z tymi, którzy zapomnieć nie chcą? I chcą, by pamiętało jak najwięcej oddając hołd wszystkim cierpiącym za bramą z piekielnym hasłem „Arbeit macht frei”.

Przestawiam ostatnią więźniarkę Auschwitz. Z pełną świadomością pomijam cudzysłów obecny w tytule. Kobieta ta bowiem jest najprawdziwszym więźniem skutym w kajdany przeszłości. Swoim pomysłem na życie udowadnia, że moralnym imperatywem może być walka o pamięć. O przelanej krwi, ludzkim cierpieniu, nadludzkich wyborach i zezwierzęceniu... Okrutnej formie losu, którzy ludziom zgotowali odrażająco wynaturzeni pseudoludzie.

Książkę wraz ze znaną z poprzednich mocnych pozycji Niną Majewską-Brown współtworzyła Anna Odi, osoba mieszkająca obecnie na terenie obozu, zacięcie zaangażowana we współtworzenie Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau. Forma przedstawienia tej historii oddaje fenomen Titanica, kiedy wielki dramat przedstawiony został z prespektywy pojedynczych ludzi, w tej lekturze to dramatyczna historia rodziny. Śmiem stwierdzić, że jeśli ktoś nie uroni ani jednej łzy zagłębiając się w Ostatnią "więźniarkę" Auschwitz, powinien przeczytać ją jeszcze raz, bo coś mu umknęło.

Jest to godnie wydana lektura, starannie zredagowana, rzetelnie ilustrowana przedrukiem oryginalnych materiałów historycznych, okraszona dosłownymi cytatami, uwiarygodniona przypisami. Co zaś najbardziej bolesne, to nie jest interpretacja autorki, nie jest to licentia poetica, to jest podręcznik historii podany w turboprzystępnej, współczesnej formie, który wbije w fotel jak najszybszy w historii amerykański samolot zwiadowczy SR-71 Blackbird, która wyciśnie łzy jak milion plantacji krojonych jednocześnie cebuli, która wytatuuje fragment II wojny światowej w rejonach mózgu odpowiedzialnych za pamięć długotrwałą. Całość oprawiona jest w poprawny język, zrozumiałą formę, i tu znowu trudno wytłumaczyć jak to się dzieje, ale pomimo przytłaczającej zdawać by się mogło tematyki czyta się tę pozycję bardzo szybko.

Logika nakazuje, że 75 lat po wyzwoleniu obozu Auschwitz-Birkenau nikt znający tę okrutną kartę historii nie zbliży się... Nie! A właśnie że nie! To nieprawda! Logika nakazuje myśleć, że ludzkie cierpienie nie ma daty ważności. Zapraszam do muzeum, zapraszam do mocno ugruntowanej dowodowo lektury.

Mogę złożyć ten krwawy kwiat bukietu literatury obozowej ku pamięci wszystkich ofiar holokaustu dzięki portalowi nakanapie.pl, za co wyjątkowo dziękuję.