Królowa lalek recenzja

Niewiarygodne jak autor to robi. Zadebiutował powieścią "Kruk", która była preludium do cyklu. Była rewelacyjna. Jeden z najlepszych kryminałów, które przeczytałam w tym roku. Największą jej konkurencją są kolejne tomy tego samego cyklu. Mimo wysokich ocen czytelników obawiałam się, że autorowi zabraknie pomysłów na kontynuację losów komisarza Sławomira Kruka. "Królowa lalek" jest czwartą częścią cyklu, a moje obawy się nie potwierdziły. Przy tym tomie ostatnie sto stron, gdy rozwiązanie zagadki kryminalnej powoli nabierało kształtów, czytałam dwa razy. Starałam doszukać się jakichś nieścisłości. Przy tak skomplikowanej, wielowątkowej, wielowymiarowej historii wydawało mi się niemożliwe, żeby autor nie popełnił jakiegoś, choćby małego błędu. Nie udało mi się znaleźć...

Byłam nieco zaskoczona, gdyż podejrzewałam, że w tomie znajdę kontynuację losów Koniecznego oraz adwokata Kanta, ale te zostały zamknięte jednym zdaniem. Tym razem Lidia Rudzka, po kłótni z mężem, wyszła z restauracji z jego znajomym Emilem Zasadą, właścicielem agencji konsultingowej, lecz wsiadła do samochodu innego mężczyzny. Rano zostało znalezione jej ciało ze śladami tortur. Kobieta miała zmasakrowaną lewą stronę twarzy, podobnie jak lalka, z którą nie rozstawała się od dzieciństwa. Sprawę z ramienia policji miejskiej otrzymuje Damian Paczuski, ale chce by wojewódzka wsparła śledztwo. Chce Kruka.

To, co uważam za dodatkowy atut powieści, to wplecenie w fabułę różnych problemów natury psychologicznej i zaburzeń psychicznych. Autor ukazał też oblicza przemocy domowej. Tak różne, a tak podobne, niosące podobne spustoszenie w psychice.

Jedynym minusem powieści jest to, że nie mam się do czego przyczepić, przez co cierpi moja kobieca natura...