Korona popiołów recenzja

Na tą książkę czekałam, jak na szpilkach. Marah Woolf w swoich Kronikach Atlantydy sprawiła, że nie mogłam przestać o nich myśleć. Minęło trochę czasu odkąd w moich dłoniach zagościło „Berło Światła”, wspominam z uśmiechem tą chwilę. Nie mogłam się doczekać kolejnych losów Taris jednoczenie martwiąc się, że po tym będzie pustka. To finałowy tom tej trylogii, która dała mi wiele wspaniałych emocji i sprawiła, że przeniosłam się do tak wyjątkowego świata z ogromną przyjemnością. Miałam obawy, że ten tom pozostawi mnie z pustką, że coś nie zagra, jak powinno, jednak niepotrzebnie się martwiłam. „Korona Popiołów” to idealny finał, intensywny, zapierający dech w piersiach, wyniszczający i szargający nerwy.

Główną bohaterką książki autorstwa Marah Woolf pod tytułem „Korona Popiołów” jest Nefertari de Vesci, kobieta, która zajmuje się odzyskiwaniem skradzionych przedmiotów. Pracowała wspólnie z bratem, Malachim hrabią de Mandeville nim zginął. W finałowym tomie dziewczyna musi ponieść konsekwencje wydarzeń, które ją dotknęły. Jest wściekła i przepełniona pragnieniem zemsty, sytuacja, w jakiej się znalazła nie jest godna pozazdroszczenia. Transformacja w wampira nie należy do łatwych, pomimo zyskania dodatkowych umiejętności obawia się tego, że nie zapanuje nad łaknieniem krwi. Planuje zemstę na Secie i odebranie mu pierścienia ognia, pozbawienie go życia, tylko czy wszystko pójdzie zgodnie z planem? Czy Nefertari poradzi sobie z kolejnymi i jakże niebezpiecznymi wyzwaniami?

„Korona Popiołów” to powieść, przy której trzeba mieć mocne nerwy, już sama okładka mnie zachwyciła, podsyciła apetyt na więcej. Udałam się w pełną przygód podróż pozwalającą marzyć i jednocześnie podsycając ciekawość. Korona z tłem, świetna szata graficzna i wyjątkowo dopracowane detale. W powieści jest wszystko,

od złamanego serca, walki, cierpienia, zdrady, przyjaźni, po miłość. Taris to kobieta, która nie pozwala, by cokolwiek ją powstrzymało, nawet, jeśli to wpłynie w destrukcyjny sposób na nią samą. Niejednokrotnie zapierało mi dech w piersiach, kiedy zaskakiwała mnie przebiegłymi wnioskami i brawurowymi działaniami. Taris wiele poświęciła, wycierpiała i musiała znieść tak wiele, dlatego, że pomimo wszystkiego, co ją spotkało, chciała wyruszyć na ostatnie poszukiwania. Azrael natomiast woli chronić ją przed wszystkim, nie mogąc interweniować, jego postawa przekracza granice, robi to wszystko by zbliżyć się do celu, choć emocje i tęsknota prowadzą go w zupełnie innym kierunku. „Korona Popiołów” to powieść, która całkowicie mnie pochłonęła. To wybuchowa mieszanka wielu elementów, tych zarówno niebezpiecznych, jak i koniecznych do wykonania.