Whiskey in a teacup recenzja

Nie jest żadną tajemnicą, że już od pierwszej książki przepadłam dla historii, które tworzy Weronika.
Uwielbiam emocjonalność, którą nam przekazuje.

Tym razem zabiera nas do świata Charlaine, która studiuje sztukę. Młoda dziewczyna postanawia stronić od miłości, skupiając się jedynie na swoim wykształceniu, a jednocześnie pasji.
Świetny splot wydarzeń sprawia, że jej droga łączy się z zupełnie niespodziewaną osobą.
Aryan jest synem rektora uczelni. Dwa lata starszy chłopak uznawany jest za gbura, który wywyższa się nad innymi. Taką sławą został owiany, tylko czy słusznie?
Dwa zacięte charaktery sprawią, że ciężko będzie przełamać im pewną barierę, ale okaże się, że łączy ich więcej niż mogłoby się wydawać, przede wszystkim wspólna pasja. Znakomicie to wykorzystają.

Spotkanie dziewczyny, która zamknęła swoje serce i chłopaka, który nie umie wyrazić swoich uczuć. Jednak oboje są nimi przesyceni, łatwo jest im pokazać się na płótnie, kartce. Samo to wzbudzało już we mnie ekscytację. Czułam pod skórą, że opór związany z pojawiającymi się, niechcianymi odczuciami, będzie malał z każdym ich kolejnym spotkaniem.

Kreacja głównych postaci od samego początku przypadła mi do gustu. Nie zawiedli mnie swoim postępowaniem, a odkrywanie ich wnętrza było ogromną przyjemnością. Udało mi się z nimi zżyć i żałuję, że ta przygoda dobiegła już końca.
Są to osobowości, z którymi łatwo jest się utożsamić. Oczywiście nie obyło się również bez tych mniej polubionych przeze mnie bohaterów, ale nie ma się co złościć.

Odnajdziemy tu jeden z motywów, który zawsze roztapia moje serce - he fell first. Cóż, mam słabość do mężczyzn, chłopaków, którzy są skupieni od początku tylko na jednej kobiecie. W tym przypadku wyszło to podwójnie dobrze, ponieważ oboje stopniowo odkrywają przed sobą swoje karty.
Pokochałam każde ich zbliżenie cielesne, ale przede wszystkim te mentalne. Czułam dreszcze przy każdym z nich. Serce przyspieszało.

Ta historia otwiera czytelnikowi oczy na to, że należy kogoś poznać, a nie sugerować się tylko opiniami innych.
Poznawanie najdrobniejszych szczegółów dotyczących drugiej osoby, dostrzeganie niewidzialnych dla innych rzeczy, może doprowadzić do czegoś pięknego. Pozory i maski potrafią przysłonić to, co najważniejsze, a najprościej jest się ich wyzbyć stopniowo budując zaufanie.

Więź między głównymi bohaterami nie jest jedyną, która skradła moje serce. Ogromną rolę i mnóstwo nadziei wzbudziła we mnie również relacja rodzeństwa - Aryana oraz jego siostry.

Mimo kilku trudnych, przykrych sytuacji, cała książka stała się dla mnie czymś w rodzaju mojego komfortowego miejsca. Śmiałam się, wzruszałam, współczułam i trzymałam kciuki, kibicowałam. Masa różnorodnych emocji, a jak wiadomo, tak uwielbiam najbardziej.

Weronika przepięknie poprzeplatala miłość do sztuki z miłością bohaterów. Ta druga była niczym umiejętnie tworzony obraz, który Charlaine i Aryan malowali razem, używając wspólnego płótna i dzieląc się swoimi ulubionymi barwami.