Kotolotki recenzja

Nie wiem, jak Wy, ale lubię czasem sięgnąć po literaturę dziecięcą. Nie tylko z nostalgii czy dla odprężenia, ale też po to, żeby choć przez chwilę znowu poczuć się jak dziecko. Znaleźć się w świecie pełnym zadziwiających cudów, niesamowitych sytuacji i zaskakujących rozwiązań. W świecie, w którym nawet jeśli coś wydaje się Straszne i Okropne, to z całą pewnością ostatecznie okaże się zupełnie nieszkodliwe. A jeśli będzie szkodliwe, to zostanie pokonane.

Właśnie do takiego świata zabiera nas Ursula K. Le Guin - przygodę z rodzeństwem kotolotków rozpoczynamy w miejskim zaułku, w pobliżu śmietnika będącego rodzinnym domem pani Jane Burej. I chociaż ona sama jest zwykłą szarą kotką, to jej dzieci są jedyne w swoim rodzaju - urodziły się bowiem skrzydlate.
Pani Jane martwi się o swoje młode - jako doświadczona kotka wie, że Istoty Lucka potrafią być zarówno dobre, jak i złe. I że ci źli ludzie, widząc skrzydlate kotki z całą pewnością będą chcieli je złapać. Zamknąć. Zabrać do cyrku, albo do laboratorium. Zbić na nich fortunę. Że nie przepuszczą kotolotkom, jeśli odkryją ich istnienie. I że kotolotki nie będą wtedy wolne.
Dlatego pewnego dnia Pani Jane oznajmia swoim młodym, że czas im opuścić zaułek i wyruszyć w świat. Najwidoczniej ich skrzydła pojawiły się z jakiegoś konkretnego powodu - może chodzi o to, żeby kotolotkowe rodzeństwo poznało szeroki świat, zaznało wolności i żyło długo i szczęśliwie z dala od miasta i złych ludzi?
Tak oto Telma, Harriet, James i Roger wyruszają na swoją pierwszą Wielką Wyprawę. Po drodze będą czekały na nich przygody i niebezpieczeństwa o których istnieniu nie było mowy w mieście.

Najnowsze wydanie ,,Kotolotków'' jest wydaniem zbiorczym wszystkich części cyklu. Znajdziemy w nim zarówno ,,Kotolotki'', jak i ,,Powrót kotolotków'' (tą część możecie znać jako ,,Kotolotki z wizytą u mamy''), ,,Wspaniałego Aleksandra i kotolotki'' oraz ,,Jane rozkłada skrzydła''. Historia stworzona przez Le Guin jest pełną ciepła, zabawną opowieścią o rodzeństwie, o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie, o zaufaniu i o chęci dokonania czegoś wspaniałego. I nawet jeśli wydaje się Wam teraz, że koncepcja kotów o puchatych skrzydełkach nie jest specjalnie atrakcyjna i pociągająca, ale dziwna i wydumana; nawet jeśli wydaje się Wam, że może jesteście za starzy na książki dla dzieci, to myślę, że powinniście dać kotolotkom szansę.
Bo ich kocie mruczenie roztapia serduszka. I sprawia, że robi się na duszy jakoś tak ciepło i przyjemnie. I że człowiek uśmiecha się do książki.

A poza tym: przyznajcie się, chcielibyście się dowiedzieć czy kotolotki w końcu znalazły Dobre Ręce, prawda?