Zabójstwo na cztery ręce recenzja

Karolina Morawiecka po raz trzeci zaprasza czytelników do swojego osobliwego, pełnego smaku i humoru świata kryminału z domieszką ironii. Tym razem „Zabójstwo na cztery ręce” zabiera nas w sam środek weselnej zabawy, która niestety kończy się… śmiercią. A jak wiadomo – gdzie trup, tam i nasza ulubiona detektywka-amator – Karolina Morawiecka, wdowa po aptekarzu ze Skały, której nos do zbrodni nie zawodzi nigdy.

Tym razem mamy zbrodnię wyjątkowo niewygodną – śmierć gościa podczas wesela to nie tylko dramat, ale też potencjalny skandal towarzyski. Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że nikt z obecnych gości nie przyznaje się do znajomości ze zmarłym. Tajemnica goni tajemnicę, a atmosfera staje się coraz bardziej napięta, mimo że akordeony wciąż grają, a goście próbują się bawić.

W tym chaosie na ratunek przychodzi znana już czytelnikom bohaterka – Karolina Morawiecka. Uzbrojona w spostrzegawczość, kulinarną intuicję, literackie odniesienia i wsparcie w postaci nieodłącznej zakonnicy oraz psa, rozpoczyna śledztwo, w którym wiele rzeczy nie jest tym, czym się wydaje. W tle przewijają się napięcia rodzinne, sekrety z przeszłości i dość nietypowe powiązania między uczestnikami wesela.

Styl Karoliny Morawieckiej (autorki) jest rozpoznawalny i konsekwentnie budowany. Znów otrzymujemy ciepły, zabawny i pełen językowych smaczków kryminał, który można czytać z uśmiechem na twarzy, nawet gdy akcja dotyczy morderstwa. To lektura bardziej detektywistyczna niż mroczna, bardziej obyczajowa niż brutalna, idealna dla tych, którzy cenią klasyczne zagadki kryminalne w duchu Agathy Christie.

Autorka ponownie zgrabnie łączy wątki kulinarne, literackie i społeczne – a wszystko to z dystansem i humorem. Sama bohaterka to postać nietuzinkowa: pełna temperamentu, czasem zadziorna, ale zawsze oddana sprawie i bardzo ludzka w swojej ciekawości oraz zaangażowaniu. Jej relacja z zakonnicą dodaje powieści wdzięku i komizmu, a pies – jak zawsze – pełni rolę milczącego, ale czujnego świadka.

Zakończenie jest satysfakcjonujące, z odpowiednią dawką zaskoczenia, ale bez nagłych zwrotów rodem z thrillera. To raczej elegancka partytura kryminalna – zgodnie z tytułem – zagrana na cztery ręce: autorki i bohaterki, które zdają się doskonale rozumieć swoje tempo, rytm i ton.

Podsumowując, „Zabójstwo na cztery ręce” to kolejna smakowita odsłona cyklu o wdowie po aptekarzu, która udowadnia, że nawet na weselu można (i trzeba!) tropić zbrodnię. Idealna lektura dla tych, którzy kochają kryminały bez przemocy, z dużą dawką humoru, ciepła i lokalnego kolorytu. A jeśli po przeczytaniu zapragniecie serniczka – to zupełnie naturalna reakcja.