Koniec mapy recenzja

„Tu celem było miejsce na mapie, jednak atmosfera szaleństwa też zaczęła się powoli rozprzestrzeniać.”.

Turystyczny rejs w okolice Svalbardu już na samym początku napotyka na pierwsze trudności.

Brakuje drugiego bosmana, część bagażu zaginęła, a obecny stan „Moskwy” pozostawia wiele do życzenia. Ośmioro nie znających się wcześniej uczestników wyprawy, znajdujących się na pokładzie jachtu, nie potrafi dojść do porozumienia. Nikt z nich nie jest też gotowy na konfrontację z trudnymi warunkami, własnymi słabościami ani problemami innych. Jednak powstałe konflikty nikną wraz opowieścią, którą poznają w dawnym radzieckim Pyramiden, gdzie obecnie stacjonuje rosyjska stacja badawcza. Od tej pory zmuszeni będą współpracować, by zapobiec wybuchowi przerażającej epidemii, a stawką dalszej wyprawy staje się ich własne życie.

To jeden z tych debiutów, po którym od razu wiesz, że sięgniesz po kolejne książki autora. Muszę jednak przyznać, że po przeczytaniu pierwszych stron miałam wręcz odmienne odczucia. Poznając poszczególnych uczestników wyprawy, o tak różnych charakterach i temperamentach, można było przypuszczać, że nie zabraknie między nimi konfliktów i napięć. A te pojawiły się jeszcze przed wejściem na pokład. Autor umożliwia nam bliższe zapoznanie się z każdym z nich, i to niekoniecznie z tej dobrej strony. Zderzenie tak skrajnych osobowości stara się opanować kapitan Broda, chociaż sam czuję, że stoi na straconej pozycji. Można więc śmiało stwierdzić, że jedyne, co ich wszystkich łączy to chęć odbycia wyprawy, wbrew wszelkim przeciwnościom, chociaż motywacje są różne. Co jakiś czas odkrywane są zapiski pewnego naukowca, które rzucają światło na wydarzenia sprzed dotarcia „Moskwy” do Pyramiden, gdzie trwały badania nad ożywianiem zamrożonych mikroorganizmów sprzed tysięcy lat. Z każdym kolejnym wpisem w pamiętniku atmosfera gęstnieje i staje się coraz bardziej nieprzyjemna i pełna napięcia. Dynamika powieści ulega całkowitej zmianie z chwilą dotarcia do miasta widma. Od tego momentu w największym skupieniu śledziłam kolejne wydarzenia. To, co działo się z uczestnikami wyprawy, było na tyle szokujące, że wielokrotnie wytrzeszczałam oczy ze zdziwienia. Chapeau bas dla autora za tak odważne przedstawienie kolejnych scen podszytych grozą, wątkiem epidemiologicznym, szeroko pojętym szaleństwem. Ostatnie strony pozostawiły mnie z jedną myślą – co tu się właśnie wydarzyło! No musicie to przeczytać.