Podróż Cilki recenzja

Kiedy wszedłem do biblioteki na najniższej półce tuż przy podłodze stała "Podróż Cilki". Zupełnie spontaniczne podszedłem, wziąłem ją i postanowiłem wypożyczyć. Liczyłem się z tym, że prawie na pewno to może być błąd, ponieważ "Tatuażysta z Auschwitz" w ogóle mi się nie podobał. Poza tym mam pewną awersję do tych wszystkich "obozowych czytadełek", które ostatnimi czasy dosyć często pojawiają się na rynku.

Kiedy zaczynałem czytać "Podróż Cilki", wciągnąłem się już od pierwszych stron. Heather Morris tym razem napisała coś troszeczkę innego. O ile "Tatuażysta..." rzeczywiście kala literaturę obozową i mimo tego, że jest oparty na faktach, to jednak zbyt, mam wrażenie, luźny jak na tę część literatury. "Podróż Cilki" natomiast jest, moim zdaniem, podobnie przystępna i lekka, ale jednocześnie lepsza (chociażby pod względem językowym, choć dalej zdarzają się drobne błędy) i chyba osiąga minimalny poziom ciężkości jak na swój gatunek. W literaturze potrzebne są zarówno te cięższe książki o obozach koncentracyjnych, pracy czy łagrach, jak i te lżejsze, które mogą dotrzeć do większej grupy ludzi i przede wszystkim uświadamiać. Zachęcić do sięgnięcia głębiej.

Mnie osobiście książka Morris zaskoczyła też tematyką. Tyle się mówi o II wojnie światowej i co po niej przyszło (żelazna kurtyna, komunizm, zimna wojna itd.), ale milczy o powojennym losie osób z nazistowskich obozów. Nie zdawałem sobie wcześniej sprawy z faktu, że niektórzy zostali oskarżeni o kolaborację z III Rzeszą i zesłani w głąb ZSRS. To zdecydowanie zakryta karta historii, o której się milczy, a tak być nie powinno.

W powieści z rzeczy technicznych podobał mi się także sposób poprowadzenia fabuły. Ta właściwa akcja w rosyjskim łagrze przeplatana jest wspomnieniami głównej bohaterki z obozu Auschwitz-Birkenau. To pozwoliło lepiej poznać samą Cilkę i zrozumieć lepiej jej zachowanie.

Ponoć nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki (szczególnie jeśli Ci się pierwszy raz nie podobał ;)), ale jak widać w niektórych przypadkach warto. Ja wszedłem i nie żałuję. Dowiedziałem się wiele smutnych informacji, a przy okazji zżyłem z główną bohaterką, podzielając chociaż w drobnej części jej ból.