Kiedy nadciąga ciemność recenzja

„Są potężni i wieczni, i spragnieni smaku krwi. Lecz przeznaczeniem każdego z nich jest strzec niezwykłej śmiertelniczki. W jej obronie Strażnik Wieczności nie zawaha się przed niczym. I nie ulęknie się niczego - poza miłością…”

„Kiedy nadciąga ciemność” to pierwsza część serii „Strażnicy Wieczności”, Aleksandry Ivy. Pełna zmysłowości, tragizmu, z nutką komediową w tle. Oczywiście występuje wampiryzm. I jak połączono te wszystkie elementy?
Ten dzień zaczął się dla Abby źle, a skończył - zupełnie niezwykle. Była świadkiem morderstwa, cudem uniknęła śmierci, doświadczyła zdumiewającej wizji, a teraz znalazła się na łasce i niełasce fascynującego Dantego - który równocześnie pociąga ją i przeraża. Wkrótce Abby odkryje, że zostali związani mrocznym przeznaczeniem. Że Dante, kilkusetletni wampir, chroni ją przed niebezpieczeństwem nadciągającym z samej otchłani piekieł. Lecz czy ten nieziemski obrońca zdoła ocalić ją przed nim samym?
Opis po części odzwierciedla całą treść: śmiertelniczka, która pod wpływem przypadku staje się posiadaczką niesłychanej mocy. Dzięki temu zwala sobie na głowę demony, które nieodparcie pragną dostać ją w swoje łapska. Do akcji wkracza mega przystojny wampir, dzięki któremu śmiertelniczka zostaje wybawiona z opresji, a między wydarzeniami, wytwarza się między nimi nić porozumienia…
Można rzecz, że książka odzwierciedla stare schematy: jest wampir i śmiertelniczką, między nimi tworzy się więź, a w końcu zakochują się. Mimo przeciwności, są razem. Wampir ma dobrego przyjaciela, który udziela im schronienia i pomocy. A śmiertelniczka, mimo swoich „ludzkich słabości” pokonuje bardzo złego i silnego wroga…
Nie chcę mówić, że książka nie podobała mi się. Bardziej określiłabym to uczucie mieszanym, gdyż z jednej strony miałam wrażenie, że czytam po raz setny to samo, a z drugiej podobało mi się, w jaki sposób autorka opisywała przygody bohaterów. Stwierdzenie jednoznaczne jest jakoby niemożliwe.
Wiele razy natknęłam się na opinie, gdzie czytelnikom przeszkadzała ilość namiętności w fabule. Owszem, pani Aleksandra dosyć szczegółowo i zwięźle opisywała erotyczne sceny, jednak uważam, że nie było ich aż tak rażąco wiele. I nie powiem, niektóre naprawdę ujmowały swoją czułością i delikatnością. Myślę, że odczucie tych scen po prostu zależy od wieku i gustu czytelnika.
Styl autorki jest poprawny. Nie miałam wrażenia, że się gubię, ani nie czytałam wolno. Dobrze dobrane słowa, nieskomplikowane pozwalały na swobodne odczytanie tekstu i w pełni jego zrozumienie. Krótko mówiąc: książka została dobrze skonstruowana.
Mimo jej wad, polecam przeczytać. Choćby po to, aby umilić sobie wolny czas lekką lekturą lub po to, by poznać prawdę i odpowiedzi na pytanie: czy oba światy są w stanie się ze sobą połączyć? I czy tytułowa ciemność będzie w stanie zniszczyć tak silne uczucie, jak miłość i namiętność?