Skazany na zło recenzja

Zastanawiałem się przez dłuższy czas jak zacząć ocenę tej książki. Sam autor napisał, że jest to jedna z jego pierwszych historii (napisana jeszcze przed tetralogią o Kubie Sobańskim), która kilka lat „dojrzewała” na dysku. Patrząc więc według chronologii wydawania książek Wiktor Hauke jest świetnie wykreowanym następcą Sobańskiego, lecz biorąc pod uwagę kolejność powstawania to jest odwrotnie. Tak czy tak muszę przyznać, że Adrian Bednarek trzyma bardzo wysoki poziom swoich utworów, które czyta się jednym tchem, a czytelnikowi bardzo trudno przewidzieć czym zostanie uraczony w kolejnym rozdziale. Jak autor sam przyznaje kreowanie postaci krwawych i bezwzględnych socjopatów jest jego znakiem firmowym.
Cała historia zaczyna się już od pierwszych stron banalnym wypadem głównego bohatera z kochanką na podmiejski piknik, podczas którego popełnia on jeden „mały” lecz niewybaczalny błąd, wywołujący istną lawinę skutków. Zostaje on dosłownie osaczony i całkowicie zdominowany, staje się wręcz niewolnikiem psychopaty. Dotychczasowe poukładane życie Wiktora wali się w jednej chwili w gruzy, a on sam staje dosłownie na krawędzi szaleństwa, będąc aktorem w spektaklu wyreżyserowanym przez bezwzględnego i zwyrodniałego reżysera. Od tego miejsca zaczyna się istny rollercoster: akcja pędzi z prędkością TGV a jej zwroty są całkowicie nieprzewidywalne. Czytelnik podczas lektury podświadomie zaczyna się zastanawiać jak sam by postąpił znajdując się w podobnej sytuacji, czy potrafiłby się postawić oprawcy i podjąć walkę. Dodatkowo powoli utwierdza się w przekonaniu, że wynik tej gry jest z góry zaplanowany i przesądzony.
Trzeba również przyznać, że Adrianowi Bednarkowi udało się bardzo realistycznie pokazać do czego może dojść, gdy człowiek zostanie osaczony oraz w brutalny sposób zmuszony do określonego działania lub jego zaniechania. Jakie mogą obudzić się w nim pierwotne instynkty i demony oraz jak bezwzględny może być podczas dokonywania zemsty.
Podczas lektury w umyśle odbiorcy powoli rodzi się świadomość że sam również może znaleźć się w podobnej sytuacji. Obecny poziom rozwoju techniki pozwala na bardzo daleko posuniętą inwigilację. Jedynym ograniczeniem jest ilość pieniędzy i czasu którą ma do dyspozycji oprawca, co jest przerażające.