Pierwsze światło. Jak Wszechświat wyszedł z mroku recenzja

„Zawsze mogę spojrzeć w kosmos i się zachwycić, bez względu na to, co się dzieje”

Jak często sięgacie po literaturę faktu? Czy może w ogóle jej nie czytacie? Mnie ostatnio coraz częściej się zdarza, chociaż raczej są to pozycje o seryjnych mordercach, bardziej psychologiczne. Tym razem, zachęcona okładką i opisem sięgnęłam po książkę o kosmosie. No dobra! Skłoniły mnie też do tego pytania dzieciaków w żłobku.

„Jaką historię skrywa przed nami wszechświat? Jak narodziły się pierwsze ciała niebieskie? Kiedy ciemności zastąpiło światło? Jak powstały pierwsze gwiazdy? Jak formowały się w galaktyki? Czym są czarne dziury? I dlaczego właściwie niebo jest ciemne?”. Odpowiedzi na te pytania oraz wiele innych szukajcie w książce „Pierwsze światło. Jak Wszechświat wyszedł z mroku” Emmy Chapman.

Opis książki totalnie mnie skusił, więc z chęcią sięgnęłam po tę pozycję. Dodatkowo czytając zachęcające recenzje, tylko utwierdzałam się w tym przeświadczeniu. Muszę jednak przyznać, że ta książka mnie zmęczyła. Nie dlatego że była zła, co to, to nie. Książka jest znakomita. Jednak ilość wiedzy, jaka jest w niej przekazana, może powalić na kolana.

Po pierwszych 40/50 stronach musiałam ją odłożyć. Przesyt informacji sprawił, że rozbolał mnie mózg. Jednak z czasem było lepiej. Finalnie czytanie książki zajęło mi cztery dni. Na szczęście nie odpuściłam po tym początku i brnęłam w nią dalej. Co prawda wciąż musiałam dawkować tę książkę, przeplatałam ją dwoma innymi, ale ośmio- i dziewięciogodzinna podróż pociągiem skutecznie pomogła mi skończyć tę pozycję.

Ale wciąż Wam piszę o tym, jaka ta książka jest ciężka i trudna. A przecież nie chcę Was odstraszyć! Książka nie jest trudna pod względem językowym. Autorka zrobiła genialną robotę i wszystkie zawiłości opisała w przystępny sposób. Chociażby porównanie naszych naukowców do obcych z Andromedy! Albo historia z gołębiami. To było świetne. Autorka w żartobliwy sposób wyjaśniała wszystkie zawiłości, które mogły być nie do przeskoczenia dla zwykłego czytelnika. A pod pojęciem „zwykłego czytelnika” rozumiem osobę, która nie zajmuje się na co dzień fizyką.

Wszystkie rozdziały były opisane wyczerpująco, Autorka ma ogromną wiedzę, popiera się sporą ilością literatury. A co najważniejsze! Pisze to wszystko z taką pasją, że tę książkę aż chce się czytać. Chce się ją poznawać i szukać w niej odpowiedzi na pytania. Mimo że podczas lektury narasta ich coraz więcej i więcej, a na koniec okazuje się, że właściwie nic nie wiemy.

Bardzo podobał mi się także sposób prowadzenia narracji. Tam wszystko było ze sobą związane. Autorka świetnie przechodziła od wątku do wątku, robiąc to niezwykle płynnie. Nie mogę powiedzieć, że przez książkę się płynęło, bo ilość wiedzy mogła powalić, ale zdecydowanie czytało się ją przyjemnie.

Jeżeli więc chcecie się dowiedzieć, co to jest ciemna materia, co właściwie było po Wielkim Wybuchu i o co chodzi z pierwszymi gwiazdami, to koniecznie sięgnijcie po tę pozycję!