Nie ten dzień recenzja

Ręka jej dy­gotała, kiedy otwi­erała małą, skórzaną tore­beczkę. Lecz gdy tylko wyjęła etui z dok­u­mentami, spojrzała na zdjęcie w dowodzie, znierucho­miała.

Lera Bojczukowa, lat dwadzieścia pięć, zam­ieszkała w Mukaczewie, kropka w kropkę do niej podobna. Ją i dziew­czynę na fo­to­grafii różniły tylko dwie rzeczy. Kolor włosów i wyraz twarzy. Prawdziwa Lera miała dzi­wnie puste, pozbawione nadziei spojrzenie. Przy­gaszone. I tak odpychająco wydęła wargi. Jakby właśnie skosztowała czegoś wyjątkowo nies­macznego.

– O co chodzi? – Sasza nieza­uważalnie ściągnął brwi, a w jego ciem­nych oczach ukazało się coś nieprzyjem­nego.

– To ja? – Nika wbrew sobie wskazała na zdjęcie.

– Tak. A co? Am­nezja? – Bru­tal­nie ścisnął jej podbródek, zmuszając, aby spojrzała mu prosto w oczy. Potem zerknął na fo­to­grafię, którą trzymała. I znów na przestraszoną kobietę. – Bez na­jm­niejszej wątpliwości to ty.