Iskry jak gwiazdy recenzja

Zachwycająca okładka i poruszający opis najnowszej powieści Nadii Hashimi nie pozostawiły mi wyboru, musiałam przeczytać tę książkę. „Iskry, jak gwiazdy” to jedna z tych historii, które jeszcze długo po przeczytaniu gnieżdżą się w umyśle czytelnika i zmuszają do wielu przemyśleń.

Kabul, 1978
Dziesięcioletnia Sitara Zamani wiedzie beztroskie życie u boku rodziców i młodszego brata. Wszystko się zmienia, kiedy pewnej kwietniowej nocy przeciwnicy władzy dokonują zamachu stanu, zabijając prezydenta oraz najbliższych dziewczynki. Sitara cudem uchodzi z życiem, uratowana przez jednego z ochroniarzy, który potajemnie wyprowadza ją z pałacu. Trafia do domu amerykańskiej dyplomatki, która gotowa jest zrobić wszystko, by uratować dziewczynkę.

Trzydzieści lat później, do gabinetu lekarskiego Sitary alias Aryany trafia człowiek, który przed wieloma laty uratował jej życie. To spotkanie budzi w kobiecie wiele pytań o wydarzeniach z przeszłości. By znaleźć na nie odpowiedzi, kobieta decyduje się wyruszyć w podróż do Kabulu…

„Iskry, jak gwiazdy” to na wskroś poruszająca, a jednocześnie piękna powieść, w której autorka w bardzo obrazowy sposób przedstawia nam historię młodej kobiety, której życie od najmłodszych lat naznaczone jest bolesną traumą.
Historia, którą przelała na papier Nadia Hashimi przepełniona jest bólem, ciepieniem i rozdzierającą serce tęsknotą. Czytelnik, przewracając kolejne strony, nie potrafi przejść obojętnie obok rozgrywających się na nich wydarzeń. Emocje, jakie towarzyszą nam od pierwszych stron, są nie do opisania. Osadzona na dwóch płaszczyznach czasowych, ukazująca tragiczne wydarzenia, jakie miały miejsce w Kabulu w 1978 roku, poruszy niejedno czytelnicze serce.
Jestem zachwycona kunsztem pisarskim autorki. Nadia Hashimi ma wspaniały dar przelewania emocji na papier. Pięknym językiem kreśli losy bohaterki, jednocześnie ukazując nam, jak na przestrzeni lat zmieniała się sytuacja panująca w Afganistanie, w bardzo realistyczny sposób oddaje nam klimat i kulturę kraju. Jednak to nie Afganistan jest głównym wątkiem w powieści, autorka oddaje głos dziecku naznaczonemu traumą.
„Iskry, jak gwiazdy” to przerażający obraz wojny widziany oczami dziecka, pozostawiający ból, smutek i wyrwę w sercu na całe życie. To powieść przepełniona melancholią, której fabuła toczy się powolnym rytmem, ale wciąga czytelnika tak mocno, że nie sposób jest się oderwać od lektury. To jedna z tych historii, które zmuszają nas do refleksji i na długo pozostają w pamięci. Polecam.