Iskry jak gwiazdy recenzja

Nadia Hashimi " Iskry jak gwiazdy", przełożył Robert J. Szmidt,

Do dziś zachwycają mnie przeczytane kilka lat temu umieszczone w afgańskiej kulturze powieści Khaleda Hosseiniego, autora urodzonego w Kabulu, który wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Klimat Afganistanu ukazuje również w swoich powieściach młodsza koleżanka po piórze, urodzona już w Ameryce Nadia Hashimi, która wraca właśnie do czytelników z nową powieścią czyniąc swoją bohaterką dziesięcioletnią dziewczynkę.

Setara dzięki wykształceniu i profesji ojca będącego doradcą prezydenta Afganistanu, wiedzie szczęśliwe życie w bezpiecznym otoczeniu pałacu prezydenckiego. Do czasu. Gdyż pewnej kwietniowej nocy dochodzi do przewrotu, w którym ginie nie tylko prezydent wraz z rodziną, ale również najbliżsi, będacej świadkinią masakry, dziewczynki. Zabrana z pałacu przez jednego ze sprzyjających nowej władzy żołnierzy, znajduje schronienie u zamieszkujących Kabul Amerykanek. I tak, pod nowym imieniem, z nową tożsamością, rozpoczyna całkiem nowe życie, choć wydarzenia, których doświadczyła, nigdy nie znikną z jej pamięci.

Nadia Hashimi tworzy przejmujący obraz dziecięcej tragedii, naznaczony również późniejszą tułaczką, w poszukiwaniu lepszego życia. I choć mijają lata, a dziewczynka stała się dorosłą już kobietą, nadal nie potrafi wyrzucić sprzed oczu obrazów, które zapamiętała. Trauma wojennego przewrotu nadal tkwi w niej bardzo głęboko zakorzeniona.

Pomimo pełnej emocji historii opowiadającej tragedię dziecka, czułam niedosyt związany z nakreśleniem tła historycznego opowieści, którą autorka opiera w końcu na rzeczywistych wydarzeniach. Brakowało mi w niej afgańskiej codzienności po przewrocie ukazującej życie zwykłych mieszkańców, a nie tylko skupienia się przez autorkę na opisie kolejnych etapów ucieczki. Brakowało mi również poczucia klimatu Kabulu trzydzieści lat później, kiedy dorosłą już Setara, a teraz Arjana, wraca z osobistą misją zamknięcia spraw z przeszłości. Czytając książki Khaleda Hosseiniego przeplecionej dużymi emocjami atmosfery Afganistanu po przewrocie, odczuwałam dużo więcej.