Inne tonacje ciszy recenzja

Standardowa Mrozowa lekkość - jest.

To była moja pierwsza konstatacja po tym, jak sięgnąłem po tę lekturę. Pisarstwo Remka bardzo często ma to coś, co pozwala przez jego książki płynąć, pozwala gładko-jak-rzadko-gdzie przewracać kartkę za kartką. Jednocześnie nie miał on tego od zawsze, wypracował sobie tę cechę z czasem, dość szybko, ale właśnie z czasem. Wiedziałem o tym i wiedziałem też, że to, przynajmniej w znacznej części, jest dziełko "wczesnego Mroza", że zaczął tworzyć ten tekst już lata temu. Stąd te moje obawy - czy tu będzie ta cecha? No i była, było łatwo i jasno, przyjemnie i tak, że chciało się czytać dalej. I, co ważne, ta właściwość nie ustąpiła, owa jasność unosiła się nad prawie całą powieścią, nawet, gdy pojawiały się ostrzejsze momenty (główna bohaterka ocierająca się o bycie zgwałconą, czyjaś śmierć w dramatycznych okolicznościach itd., trzeba to przyznać, Najpłodniejszy potrafił uwypuklić ostrość tych momentów), to wracała nader szybko.

Jasność, przyjemność... hmmm... może nawet zbytnia jasność?

Ej, czy tylko ja dość szybko złapałem się na tym, że w tej książce wszystko idzie jakoś tak zbyt szybko i bezproblemowo? Popatrzcie na inne, podobnie napisane książki samego Mroza, choćby te z serii Sewerynowej (one mi się tu najbardziej kojarzyły). Tam również mamy podążanie za pozostawionym przez kogoś znakami, rozwiązywanie zagadek, "zabawę w podchody" - tyle, że (niby :) ) dla dorosłych i prowadzącą do rozwiązania poważnej w założeniach autora zagadki kryminalnej. Ale tam mamy też wstawki z mitologii, wątki prawie że magiczne, tajemnicze symbole, które pełnią nieco większą rolę niż polegającą na tym, że po prostu są (tak, tak, w "Tonacjach..." jest tajemniczy symbol, a jednocześnie dla wszystkich jest od początku jasne, że nie odegra żadnej roli, jest po to, by być :), mamy jakieś literacki mięso. Tu jakoś tego mięsa właśnie brakowało, było podążanie od punktu do punktu, bo to przecież takie fajne i takie mrozowe bawić się w te, wzmiankowane już powyżej, podchody. To trochę wręcz paradoksalne, zważywszy, że to tu bohaterowie znajdowali się w znacząco bardziej traumatycznej sytuacji niż tam, ale to fakt.

Nie wiem, może po prostu Najpłodniejszy gorzej się siłą rzeczy czuje w amerykańskich realiach (a międzynarodowa kariera sama się przecież nie zrobi, więc trzeba zacząć pisać właśnie w nich) i to dlatego.

Swoją drogą tak, jak ta książka jest dość mocno wyprana z nawiązań do innych powieści Remka (bo Stany, więc ciężko, by ktoś z dotychczasowych bohaterów się tu pojawił i może też bo międzynarodowa kariera, więc resetujemy), tak ciekawie było patrzeć, jak pisarz broni się przed zrobieniem z Aspen kolejnej (po Kalinie z "Z pierwszej piłki" czy Lidce ze "Świateł w popiołach") Chyłki-bis. I broni się, a taka chęć napiera, gdzieś tak około jednej trzeciej tekstu już mocno atakuje. Ale, trzeba przyznać, Mróz dzielnie ten atak odparł i nowo wykreowana bohaterka tylko miejscami (głównie w tym jednym miejscu) przybiera taki charakter, poza tym jest postacią względnie oryginalną.

Dla jasności - to nadal jest niezły Mróz. Jakoś tam wymyślony, dobrze się czytający, wciągający, fajnie ukazujący temperatury relacji międzyludzkich i - wracając do pierwszej wymienionej cechy, czyli tego, że autor zadał sobie sporo trudu, by to wymyślić) - z dającym do zastanowienia w kontekście całości tekstu zakończeniem. No, tylko, że bez tego literackiego mięsa.