Inne tonacje ciszy recenzja

Swoją przygodę z Remigiuszem Mrozem zaczynałam od Chyłki, więc nic dziwnego, że do dziś premiery jego książek wywołują u mnie dreszczyk ekscytacji. A że są coraz bardziej różnorodne? To po prostu sprawia, że i ja na nowe gatunki się otwieram. Autor może sobie już pozwolić na publikowanie historii dziwnych, absurdalnych, niezrozumiałych, bo osoby takie jak ja i tak je przeczytają.

"Inne tonacje ciszy" to powieść, z którą zmierzyłam się dwukrotnie. Pierwszy raz w okolicach premiery, gdy tkwiłam w kryzysie czytelniczym, ale już wtedy doceniłam to, jak rozwinęła się fabuła, bo początek był naprawdę ciężki. Powtórna lektura sprawiła mi zdecydowanie więcej przyjemności, ale i tak byłam nieco zażenowana sposobem, w jaki Remigiusz Mróz wykreował postać nastolatki. Zdecydowanie dorosłe kobiety wychodzą mu znacznie lepiej i wiarygodniej.

Warto przebrnąć przez ten niezręczny, a jednocześnie upiornie banalny i przewidywalny początek, bo to taka książka, która zyskuje z każdą stroną, gdy stopniowo znikają fragmenty rodem z przesłodzonych komedii romantycznych dla nastalotek, a pod koniec autor na szczęście skupia się już na tym, co mu wychodzi najlepiej, czyli na złożonej intrydze.

Remigiusz Mróz potrafi doskonale wykorzystywać muzykę w swoich powieściach, a w tej stanowi ona wręcz motyw wiodący. Podobało mi się to podążanie za wskazówkami ukrytymi w przeszłości, a także to jak zróżnicowane motywacje towarzyszyły poszczególnym bohaterom. I to jak z pozoru lekkiej historii o nastolatkach przeszliśmy przez pełną niebezpieczeństw sensacyjną opowieść do rozrywającego serce przesłania.

"Inne tonacje ciszy" to dla mnie dowód na to, że zawsze warto czytać do końca. I na to, że autorzy powinni eksperymentować z gatunkami i podążać za głosem pisarskiego serca. Remigiusz Mróz jest specjalistą od mrocznych historii, ale niewątpliwie ma też wrażliwą duszę. Warto się o tym przekonać za pośrednictwem tej książki. A ja jestem ogromnie ciekawa, jak potoczyły się dalsze losy bohaterów.

Moje 7/10.