Skrzep recenzja

Książki z Bernardem Grossem to zdecydowanie moja ulubiona seria Roberta Małeckiego. Bardzo lubię tego małomównego bohatera, na wskroś uczciwego, choć pokiereszowanego przez los. Dobry człowiek, dobry detektyw. Mimo że trauma, której doświadczył, spowodowała, że ojcem nie był dobrym i myślę, że czas, żeby się z tym zaniedbaniem zmierzył i uporał. Lubię też scenerię powieści - małe miasto, opisane z ciekawymi detalami. Lubię pogodę - albo skrajny upał, albo mróz, albo deszcz ze śniegiem, jak w tej części. Żadne tam przyjemne ciepełko, ma być niewygodnie i jest.

"Skrzep" opowiada historię pewnej rodziny, w której prawdopodobnie doszło do samobójstwa rozszerzonego. Gross ma jednak wątpliwości, podejmuje więc śledztwo, które doprowadzi do odkrycia całej tajemnicy. Historia zgrabnie poprowadzona, dobre studium toksycznej relacji, bohaterowie wzbudzający emocje, wszystko jak trzeba, jednak domyśliłam się rozwiązania - mam tu drobne uwagi dotyczące fabuły i narracji, wskazówki nie powinny tak bić po oczach, że w miarę wyćwiczony czytelnik od razu je widzi, bo ów czytelnik jest trochę zawiedziony. Ale tylko trochę, bo akcja jest ciekawa i logiczna, a z tym dziś bywa różnie.

I tło też ciekawe, bo w Chełmży nowa komendant kontynuuje porządki, które rozpoczęła w poprzedniej części. Nie jest jednak ani zbyt mądra, ani zbyt ostrożna, więc raczej trudno oczekiwać, że swoimi podchodami zrobi krzywdę Grossowi czy Skałce, którzy mogą liczyć na sympatię kolegów z Torunia (nie wszystkich). Choć z drugiej strony nie należy lekceważyć nawet głupiego przeciwnika.

Na koniec jeszcze historia tragedii sprzed lat, po której żona Grossa wciąż pozostaje w śpiączce bez nadziei na poprawę zdrowia, a on sam pogrąża się w poczuciu winy i zamyka w sobie. W tej sprawie nie posuwamy się do przodu ani na centymetr. Tak ma być, bo pośpiech nie jest cechą charakterystyczną Grossa, który głównie przemieszcza się na piechotę, a wieczorami składa modele. Ta tajemnica kiedyś na pewno się wyjaśni, ale wtedy będzie to koniec serii, a tego przecież nie chcemy.