Skrzep recenzja

Życie często doskwiera i trudno oczekiwać, że wyjdziemy bez żadnych zadrapań. Zło kroczy bezustannie za człowiekiem, niczym cień pozostawiając na duszy wyryte historie. Trwały, niezbywalny ślad.
Na zawsze. Blizny, których nie można zaleczyć, ciągle żywe, sączą wspomnienia. Zatruwają wewnętrzny świat, odbijając się na otaczającej rzeczywistości. Osaczają zewsząd i bawią się jak w pijackim amoku, choć jego drwiny nikogo nie śmieszą. Stają się trucizną, która zagnieździła się pod skórą i dręczy każdego dnia.

Północne rubieże Chełmży.
Rodzinny dramat.
Smierc.
Ślady krwi.
Skrzepy.
Nieusuwalne tropy pozwalające ustalić bieg zdarzeń.

Komisarz Gross rezygnuje z wyjazdu do syna i przejmuje sprawę samobójstwa rozszerzonego. Od początku zauważa skazy i niedociągnięcia w śledztwie. Nie wierzy w przedstawiony bieg wydarzeń. Szuka tropów, analizuje szczegóły i zbiera te pojedyncze nici, które próbuje spleść w całość. Wciąż umyka mu coś ważnego. Istotne fragmenty, które zmieniają spojrzenie na dochodzenie. Drogą dedukcji wyciąga wnioski i odkrywa szokujące fakty.

Obraz, który zastał w starym domu, wpełza do głowy i wije gniazdo. Towarzyszy mu przejmująca pustka, a "duchy wszystkich ofiar zbrodni, które poznał, podobnie jak żywi ludzie, też bały się samotności i dlatego wybrały go sobie na towarzysza niedoli".

Od lat skrywa w sobie mrok, który zagłębia w niezbadane i nieodkryte korytarze skalnych jaskiń. Milczący towarzysz samotnej wędrówki i beznadziei. Nie potrafi zamknąć za sobą drzwi przeszłości i odciąć się od tego co było. Bezustannie powraca do drastycznych wydarzeń i choć w jego życiu pojawiła się nowa kobieta, mrok pozostał. Ból i żal bezgłośnie rzucony życiu w twarz. A życie lubi wikłać losy w najmniej spodziewany sposób.
Bezsenność doskwiera. Kłębowisko myśli przetacza się przez umysł. Twarze pozbawione życia uczestniczą w "makabrycznym pokazie slajdów".

Wyborny kryminał, wybornej serii. Siłą tej powieści jest misternie skonstruowana spirala kłamstw i niedomówień. Złe emocje przejmują kontrolę i prowadzą do nieszczęść.
Robert Małecki fenomenalnie kreuje duszną i gęstą atmosferę.

Pod nieustępliwym i czujnym okiem komisarza wynurzają się tajemnice.
Zatruta miłość.
Toksyczny związek.
Chore posłuszeństwo.
Manipulacje, wymuszenia i uzależnienie od drugiej osoby. Potwierdzeniem nas samych jest przecież drugi człowiek.

Tłumione przeżycia buzują , próbując odnaleźć ujście, a upiory i tak zasną ostatnie. "Zbrodnia jest córką nienawiści"

Poznajcie świat idealnie splecionych nieoczywistością intryg.
Polecam bardzo. Czytajcie!