Gorączka kości recenzja

Jeśli kiedykolwiek Crime Writers Association przyznawałoby nagrody w kategorii „rozwlekłość opisów w beletrystyce kryminalnej ”, Val McDermid z pewnością znalazłaby się wśród pretendentek do nagrody głównej. Przesadnie rozbudowane, obfitujące w szczegóły narracje towarzyszą czytelnikowi już od pierwszych stron „Gorączki kości ”.

Wbrew zapowiedziom z okładki, opisy McDermid nie służą przedstawieniu wyrafinowanych metod działania seryjnego mordercy, lubującego się w zadawaniu wymyślnych tortur, nie oddają także klimatu miejsca zbrodni, nie precyzują śladów pozostawionych na ciele ofiary, co wydawałoby się istotą powieści kryminalnej. McDermid używa bezpłciowych, nic nie wnoszących do akcji, przedłużających się do granic możliwości opisów - każdorazowo przy wprowadzaniu kolejnej postaci powieści. Przy objętości książki, liczącej 500 stron, zabieg ten jest mocno uciążliwy dla spragnionego wrażeń czytelnika, tym bardziej, że akcja powieści zaczyna rozkręcać się na dobre dopiero po przekroczeniu 400 stron! W powieści McDermid próżno doszukiwać się mrocznej tajemnicy czy skomplikowanej zagadki. Wymagający czytelnik detective stories nie znajdzie tu wartkiej akcji, trzymającej w napięciu do ostatniej strony. Nieustanne przeplatanie się wątków początkowo zastanawia, nasuwa pytania, ale szybko przestaje wzmagać ciekawość i niesie już tylko irytację. Tytułowej „gorączki ” nie czuć ani przez moment, w trakcie lektury temperatura nie wzrosła mi choćby o jeden stopień. Jedyną pozytywną stroną powieści jest sam pomysł zbudowania motywu zbrodni, który w obecnej dobie pośpiechu cywilizacyjnego i podejmowania pewnych decyzji zbyt wcześnie lub późno, wydaje się dość prawdopodobny. Jednak, od samego pomysłu do jego realizacji, autorkę czeka jeszcze daleka droga. Sposób działania sprawcy zbrodni w powieści McDermid mógłby zostać interesująco rozbudowany, szczególnie od strony psychologiczno-kryminalnej - tym bardziej, że sprawę rozwiązuje znany psycholog kliniczny, specjalizujący się w profilowaniu sprawców przestępstw. Niestety, autorka ogniskuje się wokół prywatnych losów doktora Hilla, zamiast wykorzystywać pełnię możliwości dedukcyjnych bohatera-eksperta, co sprawia, że czytelnik pozostaje w kryminalnym niedosycie.

Odwołując się do recenzji „Evening Standard ” , zamieszczonej na okładce powieści – „potrzeba wielkich umiejętności, żeby poradzić sobie z tak wieloma chwytami narracyjnymi, a jednocześnie zachować przejrzystość fabuły… ” – Val McDermid niestety się to nie udało.