Przedświt recenzja

Bohater cierpi.

Bohater jest samotny.

Bohater zatraca się w emocjach, skupia na straconej przeszłości, ucieka od rzeczywistości w surrealizm.

Bohater, bohater, bohater.

Wszystko kręci się wokół niego, mężczyzna manipuluje nawet własnymi wspomnieniami, by móc zatracać się w cierpieniu. Chce wejść w rolę ofiary, nieświadomie pragnie rozkoszować się własną niemocą. Snuje się ulicami miasta, odwiedza lokale znajdujące się na granicy snu, wchodzi z terapeutą w zbyt relacyjny układ. Jest mu jednocześnie źle z samym sobą jak i wygodnie. Obwinia każdego, nigdy nie siebie, a wszelkie trudniejsze przemyślenia próbuje odrzucać, co sprawia, że rzeczywistość zostaje osnuta mgiełką z surrealizmu. Im dalej w fabule — tym więcej trudnych uczuć, więcej ujawnionych sekretów, więcej ucieczek na granicę z snem, z terapeutycznym wytworem wyobraźni.

Tomasz Michniewicz tym razem poszedł w autofikcję, prozę spisaną emocjami, które przytłaczają nawet formę. Jego powieść to przypadek, o którym niejeden powie, że powstała głównie dla autora, mniej dla czytelników (choć pierwsze tygodnie po premierze pokazują opinie skrajne). Wszystko kręci się w niej wokół beznadziei, a w bohaterze walczy chęć zmiany oraz wygoda, jaką niesie dalsze tkwienie w tym zawieszeniu. Pójście do przodu oznacza bowiem pogodzenie się z przeszłością, a od tego mężczyzna zdaje się uciekać. Na tyle, że im bliżej prawdy, tym mniej w jego życiu realności.

„Przedświt“ to surrealna opowieść o okresie zmian. Powolnym wybudzaniu się. Co za tym idzie — warstwa emocjonalna jest dużym atutem tekstu. Zamysł na formę oraz fabułę dobrze z nią współgra. Tyle że jak te aspekty doceniam tak całą resztę oceniam na minus. Mało tego! „Przedświt“ dla mnie okazał się czymś, co okrutnie ośmielę się nazwać estetycznym bełkotem. I choć mogłabym przemienić moją recenzję w pełen narzekania wyjec, to wolę na tym poprzestać. Z szacunku do autora oraz siebie.

Książka pochodzi z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.