Dziedziczka Pecha recenzja

Dzień dobry!
Jak Wam minął tydzień? U mnie dość intensywnie. Zapraszam Was do przeczytania książki, która zauroczyła mnie swoją okładką i wnętrzem.

Loreta dowiaduje się, że ma duszę czarnego kota. Od samego początku ma pecha, a ta informacja tylko potwierdziła to co miało być nieuniknione. Wiele osób wolałoby, żeby umarła, a nie szkoliła się na wojownika. Dziewczyna chcąc pozostać w szkole musi związać się ze swoim kompletnym przeciwieństwem, który pomoże zneutralizować jej moce. Tak trafia na Halena. Czy zdoła okiełznać jej moc? Czy dziewczyna się podda czy będzie walczyć do końca?

Najpierw zacznę od zachwytów nad okładką, która jest wprost przepiękna! Schludna, bez zbędnego kombinowania, ale przede wszystkim iście magiczna. Na ten moment jest to najpiękniejsza okładka w mojej biblioteczce. Od razu wspomnę o dużej czcionce, która umożliwiła mi szybkie czytanie. Moje oczy dzięki temu się nie męczyły, nie bolały i mogłam w spokoju cieszyć się lekturą. Autorka ma bardzo przyjemny i klarowny styl pisania, dzięki czemu przez lekturę się wprost płynie.

Skupmy się jednak teraz na treści i bohaterach. Książka intryguje od pierwszych stron. Cały pomysł z akademią jest świetnie przemyślany, przedstawiony, a wszystkie zagadnienia bardzo dobrze wytłumaczone. Główna bohaterka, Loreta jest dość ciekawą osobą, choć nie pochwalałam jej zachowań, gdy chodziło o Jetro. Z jednej strony nie chciała z nim być, żeby go chronić, ale z drugiej się do niego kleiła. Szkoda mi było tego chłopaka, bo mimo wszystko nie zasłużył na takie zachowanie, taką zabawę jego uczuciami. Nie podobało mi się też, że na siłę chciała zobaczyć się z Morganem mimo tego, że on sobie tego nie życzył, a potem sama nie szukała kontaktu ze swoją przyjaciółką. Wiadomo wiadomości, wiadomościami, ale skoro tak jej zależało to mogła do niej iść i po prostu się z nią spotkać.

Bardzo zaintrygowała mnie postać Halena. Byłam ciekawa co kryje się za jego zimną postawą. Bardzo go polubiłam tak samo jak Memfisa. Byli tak różni, ale jednocześnie tak podobni. Miło się patrzyło ta te dwójkę. Przepychanki między nimi też były iście komiczne.

Epilog intryguje i już nie mogę się doczekać kolejnej części. Autorce gratuluję i dziękuję za możliwość zapoznania się z jej dziełem.