Trzeba było mnie zatrzymać recenzja

Hiacynta stała się strażniczką, nie tylko szczęścia swoich bliskich, ale również porządku i sprawiedliwości uczniów w szkole i poza nią. Chciałabym spotkać taką nauczycielkę w czasie mojej nauki, na pewno bardzo bym ją polubiła. Dla bezpieczeństwa i radości swojej rodziny jest gotowa wiele poświęcić, nawet swoje marzenia.

Nikodem po wielu namowach swojego przyjaciela robi sobie wakacje i wraz z nim przyjeżdża na kilka dni do Szklarskiej Poręby. Trafiają do Frymuśnej, willi należącej do Hiacynty. Dziewczyny, której złamał serce i nie widział od kilku lat. Jednak nie zapomniał o niej. Czy ich relacja jest już definitywnie skończona, czy mają szansę na nowy początek?

Książkę tak przyjemnie się czyta, dosłownie otula takim mięciutkim kocykiem. Dzięki temu czyta się ją naprawdę szybko i daje taki “cozy” efekt. Aż nabrałam ochoty, by pojechać w góry i do Szklarskiej Poręby.

Polubiłam głównych bohaterów, są naprawdę ciekawie wykreowani. Nikodem i Hiacynta są swoimi przeciwieństwami, ale znacie to przysłowie. Wszystko tu idealnie gra. Cyśka jest szalona, wszędzie jej dużo, nie boi się mówić co myśli i walczy o dobro innych. Mężczyzna natomiast jest cichy, skromny, mało mówiący i trzyma w sobie wiele emocji. Postać Wiktorii wprowadza do historii trochę zamętu, wydaje mi się, że nawet potrzebnego, aby historia nie była zbyt cukierkowa. Pokochałam także dziadków- Stefę i Franciszka, świetne postacie drugoplanowe.

Minusem jest brak rozwinięcia niektórych wątków- jestem ciekawa co się stało dalej z Danielem, wątek Marcel x Adrian też został jakoś tak po łebkach poprowadzony.

Podoba mi się jak zostało ukazane dbanie o bezpieczeństwo jako takie trzymanie kogoś w złotej klatce. Jest miło, przyjemnie, ktoś dba, ale to nadal swego rodzaju więzienie, z którego nie można się wydostać.

Fabuła jest ciekawa, akcja powoli się rozwija, ale nie zanudza. Mamy czas na śmiech, powagę i wzruszenie. Potrzebowałam takiej historii, czytałam ją z przyjemnością. Nie ma tu żenujących tekstów, czy erotycznych zbliżeń, których ostatnio w książkach pełno, a nie zawsze są dobrze napisane.

“Trzeba było mnie zatrzymać” to idealna pozycja dla fanów drugiej szansy, jesieni i polskich gór. Serdecznie wam ją polecam, szczególnie na te długie i zimne wieczory.