Altanka pod magnolią recenzja

Monika, tonąca w boleści po stracie córki... Nie. Nie tak.
Monika celebruje każdy dzień żałoby po stracie córki. Każdy jeden, Od ponad trzech lat.
Dojmująca samotność i wszechobecny smutek mają być karą za uczynki popełnione i te całkowicie wyimaginowane. Pogrążona w beznadziei, jest w tym na tyle konsekwentna, że trąca to o psychozę.
Jest też irytujące. Gdy w miejskiej fontannie znajduje medalion ze zdjęciem dziewczynki łudząco podobnej do jej Aurelii - po krótkim, acz zdroworozsądkowym wahaniu - czyni krok w szaleństwo.
By tak rzec: Stojąc nad przepaścią, śmiało idzie do przodu.
Nie powiem, ma to swoje dobre skutki: Grzegorz okazuje się plastrem na rany, Pola zmusza do nabrania dystansu a Piotrek - niczym opiekuńczy dobry duch - dba o to, by Monika zamiast byle jak, poukładała pod beretem wszystkie klepki jak trzeba. Gdzieś po drodze zaczęłam myśleć, że do pełni tej na wskroś rzewliwej jeremiady brakuje tylko, by to Fabian... Tak, cholera. Był.

Po sielankowej Lecznicy na Pomorzu Sandra Podlewska uderza w sensytywne, bardziej wzniosłe nuty.
Wbrew lirycznej, biało-różowej okładce, Altanka pod magnolią to wyciąg z bólu, smutku i zagubienia. Formalnie, Altanka... to uczuciowy rollercoaster. Szarpiący duszę i wywracający ją na nice. I, choć celem autorki jest wzbudzić w czytelniku silne wzruszenia i emocje - książka sama w sobie jest smętna, ociężała i sucha jak pieprz. Z jednej strony, to kompilacja tematów trudnych, zręcznie wkomponowanych w fabułę nadających Altance... barw i ciekawą fakturę. Z drugiej - na mój gust - rzewliwa pulpa, ckliwa aż za bardzo, jednocześnie statyczna i jałowa.
Chciałabym móc powiedzieć, że lektura wzbudziła we mnie uczucia szlachetniejsze niż poczucie irytacji, jednakże nie byłoby to prawdą, gdyż oprócz znużenia lekturą i narastającego rozdrażnienia postacią Moniki - nie czułam nic.
Nie polubiłam narracji - do przesady melodramatycznej i bombastycznej; mimo ładunku emocji - pozbawionej energii.
Nie mam tolerancji dla Moniki - neurotycznej mymły. Rozumiem motywy jej wyborów. Mam dla niej i sytuacji w jakiej się znalazła wiele zrozumienia. Jednakże, z perspektywy doświadczeń własnych - postawą i widzeniem świata bliżej mi do Aleka - bo choć wszystko w środku wyje z bólu, ktoś musi opłacić rachunki, przynieść chleb, zrobić pranie i nakarmić kota. Łatwo jest zamknąć się w skorupie i oddać żałości. O wiele trudniej - i mówię to z autopsji - psychicznie utrzymać się w kupie i nie ugiąć pod bezmiarem nieszczęścia. 1820 dni "po", Monika znajduje w sobie tę siłę. I bardzo dobrze

Dlatego z powodów jak wyżej - gdy przegryzłam się przez to, co uwierało mnie najbardziej - wciąż mam wobec książki Sandy Podlewskiej mieszane uczucia.
Nie ujmuję jej zalet, ale do zachwytów również mi daleko.
Jest przyzwoicie, więcej: całkiem dobrze.
To mnie do Altanki pod magnoliąbyło nie po drodze.