Żegnaj, laleczko recenzja

Już dawno korciło mnie żeby odświeżyć sobie Chandlera, jedyne czego potrzebowałem, to motywacji, kopa na rozruch, który zmieniłby moje: "A bym se przeczytał takiego Chandlera" do działania no i zdarzyło się - Storytel* na nowo przetłumaczył i nagrał Żegnaj laleczko. To znaczy przetłumaczył Bartosz Czartoryski, który spisał się według mnie wzorowo, jeśli dodamy do tego świetną, oszczędną interpretację Przemysława Bluszcza - miód na uszy, to można jedynie żaować, że nie pokusili się o wydanie na papierze... 

Kryminały Raymonda Chandlera to przede wszystkim Philip Marlowe - prywatny łaps, drań z zasadami, słabością do pięknych kobiet i świetną gadką - samiec alfa literatury (bez niego nie byłoby takiego Jacka Reachera czy Harrego Hole - można powiedzieć, że jest metafizycznym dziadkiem dla większości literackich twardzieli), którego, dzięki pierwszoosobowej narracji mamy okazję bardzo dobrze poznać. Kryminały Raymonda Chandlera to również świat (pół świata właściwie, tego nielegalnego) Los Angeles, z wszelkiej maści kanciarzami, bandziorami i glinami (tymi skorumpowanymi i tymi czystymi), gwiazdami filmowymi złotej ery hollywoodu i szemranymi spelunkami - czytasz (słuchasz) i widzisz świat czarno - biały - jak w starym filmie, przez dym z papierosa, i właśnie ten klimat (plus ironiczny humor Marlowe'a) sprawie, że książki Chandlera pochłaniają czytelników już od dobrych osiemdziesięciu lat. 

*Storytel nic mi nie płaci za reklamę, czy coś w tym stylu, czego bardzo żałuję...