Profesor Andrews w Warszawie / Wyspa recenzja

Kolejny zbiór opowiadań naszej "najmłodszej" noblistki, Olgi Tokarczuk to zaledwie dwie krótkie prozy, które treścią zaspokoją najwybredniejszego czytelnika. Dlaczego piszę zaledwie? Bo autorka powinna zdecydowanie rozbudować pozycję o co najmniej kilka więcej. Człowiek nie zdążył się nasycić treścią, a już musi biec do biblioteki po następną lekturę. Tak samo było z opowiadaniami w zbiorze pt. Szafa, gdzie Tokarczuk zamieściła trzy opowiadania. Tu muszę dodać, że oba opowiadania można znaleźć w tomie pt. "Gra na wielu bębenkach", więc polecam od razu większy zbiór!

Pierwsze opowiadanie to "Doktor Andrews w Warszawie". Do naszej stolicy 12 grudnia 1981 roku przylatuje z Londynu znany i ceniony profesor psychologii. Ma dokładnie zaplanowany tydzień w Polsce: spotkania z psychologami, studentami psychologii, prowadzenie warsztatów, a także zwiedzenia Warszawy, czy Oświęcimia, na który sam się zdecydował, planując podróż. Niespodziewanie dla niego przyjazd do obcego państwa zbiega się z wybuchem stanu wojennego. Nie działają telefonu, na ulicach Anglika zadziwiają czołgi. Nie wie co się dzieje, nikt nie zna języka angielskiego, nikt nie potrafi pomóc mu w skontaktowaniu się z jego przewodniczką. Jak poradził sobie w realiach tych profesor?

Drugie opowiadanie to "Wyspa". Dłuższe, ale bardzo pobudzające wyobraźnię. Zapewne wszyscy pamiętają lekturę z dzieciństwa (mówię o tych starszych) - Robinsona Crusoe ‎Daniela Defoe, albo pamiętają film Cast Away z Tomem Hanksem w roli głównej. W rolę narratora wciela się pewien człowiek, który w 1944 roku wraz z przyjacielem dociera do Grecji. Tam planuje i wraża w życie ucieczkę statkiem do Palestyny. Statek ten jednak zostaje storpedowany, a bohater opowiadania trafia na bezludną wyspę. I tak zaczyna się jego gehenna, walka o byt i przetrwanie. Na pewno fragment końcowy może zaskoczyć każdego czytelnika, tak jak mnie zaskoczył. Jest w nim jakiś realizm magiczny, który jednych może zaskoczyć, drugich zdziwić, a może też zniesmaczyć? Ciężko to określić.

Zachęcam do przeczytania.