Akela recenzja

Akela to trzecia powieść pana Radosława Rutkowskiego, po Mit primum non nocere i Remedium. Pierwszą, którą miałem, jak się okaże, niezwykłą przyjemność przeczytać, no i teraz recenzować. Jej premiera miała miejsce zeszłego roku pod koniec września. Akela to powieść inspirowana życiem, a dokładniej jest to historia dziadka autora, Jerzego Śliwowskiego. To on jest głównym bohaterem powieści, ale... no właśnie dziecku, a potem młodzieńcowi towarzyszy pies o imieniu Akela. I, co bardzo ważne, Radosław Rutkowski na pierwszej stronie zadedykował książkę właśnie swojemu dziadkowi.

Na okładce możemy podziwiać tego dosyć dużego pieska, owczarka niemieckiego. Patrzy na nas, obserwuje i ocenia, czy nie będziemy stanowić zagrożenia dla jego najbliższych i jego samego. Przygląda się i w tym, co robi, widać pewną mądrość. Jak wiemy, psy to mądre zwierzęta, a jakim psem był Akela?

Przenieśmy się zatem do czasów, gdy dziadek Radosława Rutkowskiego był małym chłopcem. Do Wnęk Starych gdzieś na Podlasiu między Łomżą a Białymstokiem Czasy te nie były łatwe. To okres tuż po drugiej wojnie światowej, która odcisnęła swoje piętno na wszystkich. Można rzec, że w niemieckiego piekła trafiliśmy pod "opiekę" radzieckiego systemu. Strach gościł nadal w polskich domach szczególny, gdy walczący o Polskę podczas wojny należeli do podziemia. Franciszek Śliwowski do takich należał. Mieszkał ze swoją rodziną na wsi, jednak miał pewność, że wkrótce jego najbliżsi, żona Natalia i dzieci Jurek i Wanda, będą zmuszeni zostać sami. Do tego dochodzi, Franek zostaje aresztowany, bo podejrzewany jest o działalność na szkodę państwa. Od tej pory Śliwowscy muszą sobie radzić sami. Szybko jednak nadchodzi w ich życiu pewna nieoczekiwana zmiana. Konspiracyjni przyjaciele Franciszka przyprowadzają do ich domu owczarka, który ma za zadanie pilnować ich. Wszyscy jednak boją się czarnego, wielkiego psa. Syn Franciszka, Jurek, zafascynowany nowym domownikiem, szybko łapie wspólny język ze zwierzęciem. Od tej pory są jak papużki nierozłączki. Rodzi się między nimi prawdziwa przyjaźń.

Gdybym miał sklasyfikować powieść to zawiera ona elementy historyczne, społeczno-obyczajowe, psychologiczne i czasem niemal sensacyjne. Wiele sytuacji możemy przenieść do własnego dzieciństwa... Pierwsza własnoręcznie przygotowana polanka do grania w piłkę i wiele innych przygód, które zdarzały się dzieciom nie tylko na wsi, jak w niniejszej lekturze. Pierwsze przyjaźnie, miłości, ale też pewne obawy przed wejściem w dorosłość.

Historia dziadka autora to piękna opowieść. Dała mi wiele satysfakcji i na długo pozostanie w mojej pamięci. A Akela? No właśnie jego historia również mnie urzekła, ale w pewnym momencie, gdy wyszła pewna prawda o zwierzęciu, to nie mogłem uwierzyć w to, co przeczytałem. Zresztą, przeczytajcie, na pewno ta historia przypadnie Wam do gustu.

Recenzja powstała dzięki Wydawnictwu Novae Res, za co serdecznie dziękuję.