Daleko, coraz bliżej recenzja

Nils, Benjamin i Pierre, ze względu na wolę swojej matki, jadą na drugi koniec kraju. Mieści się tam działka nad jeziorem, gdzie w dzieciństwie bardzo często przyjeżdżali. Jednak pewne wydarzenie spowodowało, że rodzina nie chciała mieć nic do czynienia z tym miejscem. Śmierć rodzicielki spowodowała, że oddaleni od siebie bracia muszą zmierzyć się niechcianymi wspomnieniami.

Kiedy sięgałam po “Daleko, coraz bliżej” to myślałam, że dostanę historię podobną do tej z “Królestwa” Jo Nesbo, gdzie bracia mają swoje tajemnice. Szybko okazało się inaczej, a opowieść Alexa Schulmana skupia się na tym, co dzieje się, gdy rodzina nie przepracuje pewnych tematów. Jednak przez sposób przedstawienia tej historii bardzo trudno dojść do takie wniosku. Na pierwszy rzut oka wydaje się raczej, że czyta się opowieść o trudnej relacji pomiędzy dziećmi a rodzicami. I nie ukrywam, nie mogłam się w nią wgryźć. Chyba po prostu lubię, gdy na początku wiem, co mnie czeka. A tutaj do ostatniej strony nie wiedziałam, do czego to wszystko prowadzi. Samo zakończenie było jak najbardziej zaskakujące, przez co całkiem inaczej patrzyłam na tę historię.

Autor opisał tę historię dość prosto, jednak w tym wszystkim daje się wychwycić wszystkie emocje towarzyszące rodzinie. W szczególności pod koniec książki, gdy widać na jakie osoby wyrośli bracia i jak wyglądają stosunki w rodzinie. Trochę mnie jednak denerwował sposób przedstawienia tej historii. Na przemian z przeszłością była ukazywana teraźniejszość, którą poznajemy od ostatniego wydarzenia i rozdziałami idziemy wstecz. Gubiło mnie to strasznie i przez większośc czasu zastanawiałam się, o co chodzi w tej książce.

“Daleko, coraz bliżej” to dziwna książka, która w specyficzny sposób ukazuje problemy rodzinne. I zdecydowanie warto dotrwać do końca, aby poznać sedno sprawy. Na plus również są również emocjonalne wątki związane z relacjami w rodzinie. Dlatego też myślę, że każdy powinien ją przeczytać i mieć na jej temat swoje zdanie. Dla mnie natomiast to 6/10. Była interesująca, ale przez większość czasu nie wiedziałam, o co chodzi.

Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Muza!