Siostry recenzja

Kontynuacja dylogii “Makowa spódnica”. Jest rok 1661. Po okolicznych wsiach Rzeszy Niemieckiej przetacza się fala procesów czarownic, gdzie podejrzane są przede wszystkim zielarki i akuszerki. Wiga, która powróciła do rodzinnego domu, aby opiekować się ojcem, boi się o swój los. Zwłaszcza, że już raz uciekła od takiego “sądu”. Natomiast jej wnuczka Rozalia dorasta w Zulich, w domu cyrulika Tytusa Haasa. Odkrywa tam swoją pasję, która nie do końca może być przeznaczona dla kobiet.

Druga część z serii o Widze i Rozalii to powrót do opowieści, w której kobiety muszą mierzyć się z codziennością XVII wieku. Okresu, gdzie plotka może zabić, a słowo mężczyzn jest najważniejsze. I dla mnie wszystko to zostało przedstawione bardzo ciekawie, bo wbrew pozorom akcji jest tam naprawdę wiele. Przez co też nie ma czasu na nudę. W szczególności można to zauważyć od momentu przedstawionego sądzenia na czarownice.

Nie da się też ukryć, że bohaterowie poprzedniej części odeszli na dawny plan. Baltazar von Lest oraz Agata pojawiają się sporadycznie. Nawet Wiga nie odgrywa aż tak wielkiej roli, jak w “Kamień w wodę”. Bardziej na prowadzenie wysuwa się Rozalia i jej życie w mieście. Nie oznacza to jednak, że samej wsi jest mało, bo pojawiają się i nowe osoby jak, chociażby ciotka Wigi, Anna. Starsza, dość charakterna kobieta, dostarcza informacji na temat realiów życia zwykłych ludzi i ich wiedzy lub niewiedzy. Zdecydowanym plusem w tym wszystkim jest fakt, że każda z występujących osób się wyróżnia. W szczególności charakterem, będącym w wielu przypadkach dobrym, ale nie idealnym.

Największe jednak brawa są za odwzorowania historyczne tamtych czasów. W większości przypadków nie ma kolorowej opowieści rodem z Disneya. W szczególności zaobserwować można to przy opisie codziennych czynności mieszkańców wsi, ale i miast. I w tym wszystkim da się szybko wyobrazić ich życie, którego centrum była praca. Jednak pojawiają się też wątki związane z plotkami i brakiem doinformowania tamtych osób. Według mnie zachowanie tamtych ludzi było jak najbardziej do wyobrażenia. Aczkolwiek w każdym z nich było coś przykrego dla mnie. Chociaż w tym wszystkim ostateczne pojawiło się szczęśliwe zakończenie dla wielu postaci.

“Siostry”, tak jak i “Kamień w wodę” zdecydowanie jest warte sięgnięcia. Jednak czytelnik musi lubić wątki historyczne. Bo nie da się ukryć, w tej opowieści czas akcji odgrywa szczególną rolę. Ja uwielbiam, przez co obie książki mi się podobały. A sama “Siostra” chyba jeszcze bardziej, chociażby przez wątki z “Czarownicami”. Dlatego też moja ocena to 7.5/10.