Prezydent recenzja

Rafał Jaworowski swoją książkę "Prezydent" rozpoczyna mottem: „Najważniejsze to godnie przeżyć życie, a po drodze nikogo nie krzywdzić”. Są to słowa znanego aktora Franciszka Pieczki. To motto jest bardzo znaczące, bo chyba bardzo trudno chyba można znaleźć polityka, który tak mógłby powiedzieć o sobie... Polityka od zawsze była nieszczera i jest to po prostu brudna gra. Jak sam tytuł książki wskazuje nam, ze to będzie książka właśnie o polityce.
Nie za bardzo lubię angażować się w takie klimaty, tym bardziej, że pracowałam wiele lat w urzędzie miejskim, więc miałam trochę styczności z wyborami (co prawda tylko lokalnymi), z zagrywkami kandydatów na różne stanowiska, z układami i układzikami. A ostatnio trudno jest się obejść bez jakichkolwiek wiadomości politycznych bo wyskakują niemal z każdego kąta i czasem aż strach otworzyć nawet lodówkę. Lecz zwyciężyła moja ciekawość i postanowiłam się zmierzyć z tym, jak o polityce pisze autor tej książki.

Wkrótce mają się odbyć wybory do Sejmu i Senatu, więc ewentualni kandydaci prześcigają się w tworzeniu najlepszych programów i haseł. Co prawda w książce nie pojawiają się nazwy partii, a autor we wstępie pisze, że fabuła jest fikcją, to można sobie bardzo łatwo dopasować wiele wątków do prawdziwych wydarzeń. Bohaterzy występujący w tej książce, moim zdaniem są wzorowaniu na kilku politykach, bo podobieństwo jest zbyt zauważalne i myślę, że jednak nieprzypadkowe.
W tej książce autor opowiada nam o drodze do sukcesu Jacka, który od wczesnych lat młodzieńczych chciał zostać politykiem, i z pomocą ojca, zasłużonego działacza "Solidarności", rozpoczyna wspinaczkę po szczeblach kariery politycznej, nie zawsze prostej i uczciwej, ale uparcie dążył do upragnionego celu. Im wyżej, tym bardziej zmieniają się jego priorytety i ciągle chciałby osiągnąć więcej.

Gdy nadchodzi czas wyborów prezydenckich, nasz bohater Jacek staje się głównym kandydatem na to stanowisko. W trakcie tych przygotowań nie ma już miejsca na jakiekolwiek sentymenty, tu wszystkie chwyty są dozwolone i nie zważając na czyjąś krzywdę, wręcz iść "po trupach" wszyscy chcą do celu... No, ale polityka rządzi się swoimi prawami, to temat, który potrafi skutecznie tworzyć podziały nawet w rodzinie, więc nie od dziś nazywa się się ja brudną. (I to jest to delikatne określenie...)

Do czego człowiek może się posunąć, żeby uzyskać intratne stanowisko?
Jak można tak łatwo się zatracić w dążeniu do kariery politycznej?
Co i dla kogo jest najważniejsze w życiu? Czy polityka i partia czy rodzina i szczęście?
Książkę czyta się szybko, tym bardziej, że nie jest zbyt obszerna a fabuła dość dynamiczna, lecz mnie czegoś tu zabrakło. Dla mnie to wyglądało tak, jakby to była fabularyzowana wersja dokumentalna wydarzeń rozgrywających się w ostatnich latach w naszym kraju. Większość wydarzeń praktycznie można zobaczyć w różnego rodzaju programach w mediach.
Po lekturze utwierdziłam się bardziej w przekonaniu, że gry polityczne i walka o stołki są zawsze nieczyste i nieszczere.

"Prezydenta" przeczytałam dzięki autorowi, który umożliwił mi dostęp do jego książki. Dziękuję.