Czarne słońce recenzja

Żulczykowe nazwisko to teraz nazwisko dość popularne. Jako że postanowiłam nadrabiać polskie powieści to z rozpędu wybrałam Czarne słońce (bo złapałam w niskiej cenie w Biedronce około premierowo miesiące temu). Nie wiedziałam na co się piszę, bo z prozą Pana Jakuba do czynienia wcześniej nie miałam. I cóż tu rzec? Na pewno jest to powieść trudna w odbiorze i prawdopodobnie podzieli (a w zasadzie już to zrobiła) czytelników. Spotkałam się z wieloma negatywnymi opiniami i recenzjami, są też ludzie zachwyceni, także na naszym portalu. Raczej mało jest tych pośrodku. W czym problem?

Język jest prosty, ale pełny wulgaryzmów. Nie należę do osób cnotliwych czy wyrafinowanych, więc trochę gnoju językowego mi nie przeszkadza. Do tego jednak z kart powieści wylewa się syf i brutalność. I te wszędobylskie brud, przemoc i zohydzenie po czasie stały się po prostu męczące. A główny bohater właśnie taki jest – ohydny, szkaradny, istny horror polskiego społeczeństwa.

Ale co by nie powiedzieć o bohaterze jedno trzeba mu oddać – to człowiek oddany idei. Taka marionetka, której działania wynikają stricte z rozkazów jego „nauczyciela”. To człowiek uroczy, weźcie wszystkie negatywne stereotypy i wyobrażenia o Polakach (młodych i starych), wszystkie te hasła i bolączki o byciu Prawdziwym Polakiem, wszystkie te uprzedzenia. To nasz Gruz. Za dużo kolorowych się narobiło? Wyślemy Gruza. Wyznawcy tęczy? Gruz! Nie będzie się kurestwo plenić na naszym podwórku! Jeszcze Polska nie zginęła, a to tylko dzięki wyjściu z UE!

Należy też podkreślić, że autor bawi się formą. Żulczyk pisze jak chce i co chce. Według mnie Czarnemu słońcu najbliżej do powieści drogi i na tym zaprzestanę, po co się rozbijać o zbędną klasyfikację. Mamy tu też narratora-autora, gadającego Kubę w głowie Gruza. Oczywiście niepotrzebna jest chronologia, więc przeskoki też są. Sama nie wiem które rozdziały bardziej mi się podobały – te z historią Gruza (ciekawe że bohater nie widzi sprzeczności w byciu homofobem) czy te bieżące z misją chrystusową.

Ale jak to chrystusową? Tak, tak, mamy małego słodkiego Jezuska. Jak to dobrze że nowe wcielenie Syna Bożego to uroczy ciapaty chłopczyk. Polacy się ucieszą. I na pewno uwierzą. Bo my bardzo wierzącym narodem jesteśmy to i oddamy cześć naszemu Zbawicielowi. Jak należy. No to Żulczyk wziął tego Chrystusa i wziął Polaków i napisał – hola, hola, źle się dzieje. Czy widzicie jak bardzo wasze (czyt. kościelne = państwowe) nauki są niezgodne z głoszoną przez Boga miłością do bliźniego? Jak wam nie wstyd? Chcecie doprowadzić do Gniewu Bożego? Zbawienie już było, teraz tylko zniszczenie nam pozostało.

Także autorowi na pewno udało się jedno – nie pozostawił nikogo obojętnym. Dość powiedzieć, że jednego wieczoru po odłożeniu książki około północy nie mogłam zasnąć do 4 nad ranem (a pobudka o 6). I oto właśnie Żulczykowi chodziło. Bo jego obowiązkiem jako poczytnego pisarza jest działać*. I zadziałał.

* odsyłam do wywiadów z autorem