Czarne słońce recenzja

Narratorem i bohaterem książki Żulczyka jest niejaki Gruz, zdeklarowany faszysta, który jest ucieleśnieniem zła: morderca, sadysta, gwałciciel, zdolny do każdej potworności, którą można sobie wyobrazić. Gruz podróżuje po Polsce przyszłości, gdzie Kościół zjednoczył się z państwem, a premierem jest facet w koloratce, poza tym południe kraju oddzieliło się, tworząc Polskę Zakarpacką. Ten kraj jest przedmurzem Europy: chroni kontynent przed zalewem emigrantów z Południa. W owej Polsce poziom gwałtu i przemocy jest całkiem wysoki, jak w latach trzydziestych czy czterdziestych

Najważniejsze przesłanie książki jest wg mnie następujące: obecnie panujące czasy względnego dobrobytu, spokoju i rozwoju nie są dane raz na zawsze. Niedługo spadniemy w otchłań ciemności, wrócimy do gwałtów i okropieństw z czasów II wojny światowej. Nieprzypadkowo pojawia się w książce wstrząsający rozdział o obozie zagłady w Treblince. No cóż, kasandryczne przepowiednie Żulczyka nie są pozbawione podstaw: wystarczy zobaczyć, jacy ludzie wygrywają wybory w różnych krajach, wystarczy pomyśleć o katastrofie klimatycznej... Poza tym, jak wieszczy Umberto Eco w książce 'Migracje i emigracje', w przyszłości czeka Europę wielka i nieunikniona migracja z Południa.

Akcja książki jest dynamiczna: Gruz poczyna sobie ostro, w pojedynkę wygrywając z oddziałami żołnierzy uzbrojonych w karabiny maszynowe, niby Batman czy inny Superman, mówi Żulczyk w wywiadach, że w trakcie pisania książki czytał komiksy, to się czuje, i jeszcze się czuje filmy akcji klasy B, gdzie samotny bohater wygrywa ze zgrają przeciwników, jakieś to wszystko dziwne, ani śmieszne, ani straszne, po co te szaleństwa?

Poza tym książka jest katalogiem okropności, okrucieństw, potworności, ciągnie się to bez końca, jakby autorowi było wciąż mało. Od pewnego momentu ilość w książce plugastwa, podrzynania gardła, wyłupywania oczu, itp. itd., staje się nie do zniesienia, muszę się przyznać, że skończyłem lekturę z wielkim trudem. Po co to Żulczyk zrobił? Nie mam pojęcia, ale jako chwyt artystyczny jest co najmniej wątpliwe.

I jeszcze, od pewnego momentu pojawia się mało przekonujący wątek religijny, starotestamentowy, w szczególności Gruz przejrzawszy na oczy, staje się dobrym człowiekiem, ale tylko na chwilę, potem dalej morduje. Bezwiednie nasuwa się porównanie z 'Mistrzem i Małgorzatą' Bułhakowa, no ale Żulczyk to nie Bułhakow, nie ta liga...

Powtórzę: najważniejsze dla mnie przesłanie płynące z książki takie, że czasy spokoju, dobrobytu, demokracji, sytości są nie na zawsze, w całkiem nieodległej przyszłości może nas czekać regres do czasów z lat 30.: przemoc, mordy, krew, bojówki. Ale jak na tak potężne dzieło to grubo za mało, poza tym to epatowanie przemocą... W sumie rozczarowanie, akurat po tym pisarzu oczekiwałem czegoś więcej.