Veronica i pingwiny recenzja

Książka otulająca ciepłem mimo osadzenia jej w mroźnym klimacie pełnym pingwinów. Seniorka Veronica jest przekonana, że życie w samotności to jedyne jakie jej pozostało kobieta odnajduje się w życiu w pojedynkę jak ryba(albo pingwin) w wodzie. Co połączy ją z Patrickiem prowadzącym z zamiłowaniem bloga o pingwinach? Poznacie tu historię, w której dwie osoby z różnych pokoleń i o innym spojrzeniu na świat zaczyna łączyć wyjątkowa relacja, nie tylko ze względu na ich charaktery. Czy za sprawą pingwinów mogą dziać się cuda? Przeczytajcie a przekonacie się sami.

Jest to książka obyczajowa, pełna uroku, a miejscami także dobrego humoru. Pierwsze co przyciągnęłam moją uwagę to niezwykła lekkość, która pozwala autorce tworzyć książkę, z którą po prostu dobrze i przyjemnie spędza się czas. Ponadto całość czyta się bardzo szybko, co po części zawdzięczamy podziałowi na rozdziały według narracji. Połowę historii poznajemy z perspektywy Veronici, a drugą część widzimy oczami Patricka. Bardzo podobały mi się fragmenty zawierające wpisy z bloga prowadzonego przez bohatera.

Największą zaletą tej pozycji są bohaterowie, skonstruowani niezwykle precyzyjnie, z wyraźnymi charakterami. Ich przeżycia, przemiany, refleksje wzbogacają tę pozycję czyniąc ją jednocześnie lekturą z wyjątkowym przesłaniem. O trudności w budowaniu relacji międzyludzkich, o potrzebie kochania i bycia kochanym, o ulotności chwil, a także życia. Przez wszystkie strony czytelnik doświadcza całego wachlarza emocji.

Nie sposób nie wspomnieć o tym jak wiele ciekawostek o pingwinach i nie tylko możecie tu znaleźć! Motyw tych zwierząt nie pojawia się często w literaturze więc tym bardziej doceniam oryginalność wybranego tematu.

Gorąco polecam ten tytuł każdemu, kto poszukuje książki pozwalającej się zrelaksować, niezobowiązującej, ale jednocześnie pozostawiającej po sobie same pozytywne wspomnienia. Smutek jest tu przeplatany z radością i to jest właśnie w niej piękne, bo w końcu przedstawia życie takim jakie jest. Polecam 😊