Chrzciciel recenzja

Piękno wszechobecne w życiu staje się przekleństwem, "przeżartą przez czerwie zgnilizną". Piękni ludzie pełni wad, noszą w sobie zadry. W pozornie idealnej fakturze są ułomni w ludzkiej naturze. Zepsucie rozpruwa od wewnątrz roztrzaskaną duszę na miliony kawałków. Posklejana tanim klejem stwarza miraże i gubi się wewnątrz własnych myśli i wyobrażeń.

"Bo piękni mają wszystko podane na tacy, prawda?
Piękni przebierają, wybierają i odrzucają. Pięknych się kocha i nienawidzi. Podziwia się ich i zazdrości się im".

Lichy powraca w rodzinne strony. Żywiec beskidzki i późna jesień niosą wielki kataklizm. Rwąca rzeka zabiera dobytek i nadzieje. Zalewa szarość, pustka i brud. Żywioł szaleje, niszczy i rozsiewa aromat zbrodni. Ogień płonie. Zaciera ślady. Chrzciciel grasuje.

Komisarz musi stawić czoła przeciwnościom. Przez prawie rok udało mu się balansować na skraju szczęścia i nieszczęścia, aż szala zaczyna przeważać na ciemną stronę w nierównej walce o duszę. Bezustannie gubi się, potyka, zanurza w samotności i próbuje uciec od pustki. Przenika go smutek. Walczy z przeszłością i zmaga z teraźniejszością, która bywa nie do zniesienia, bo "Lichy był prowizorką. Człowiekiem tymczasowym. Wypełniaczem dziur".

I nagle dopada tęsknota "rozdzierająca jak uzbrojona w tytanowe pazury niedźwiedzia łapa, która rozrywała mu w sercu komory, miażdżyła zastawki, wyszarpywała żyły i tętnice, tak by w końcu utopił się we własnym żalu", tak namacalna. Drąży każdą cząstkę ciała, bo zabrakło bezpiecznika dającego ukojenie. To Sierść pozwolił się mu podnieść, gdy życie rzucało o asfalt. Ból utraty przenika.

A wokół miłość ta braterska, z niszczycielską siłą, partnerska i jej błędne wyobrażenie, splata się ze śmiercią w nierozerwalny węzeł.

Wyborna kontynuacja serii z komisarzem Rafałem Lichym. Inscenizacja śmierci i młodzieńcze błędy. Zadrapania zepsucia, do których śledczy musi dotrzeć. Analizuje, dedukuje i łapie trop. Węszy dotąd aż obnaży kłamstwa. Niezwykle skuteczny, ciągle oplata go niewidzialnymi mackami niebezpieczeństwo.
Grzegorz Brudnik jest najlepszy w okazywaniu ludzkich emocji. Tych trudnych, głęboko trawiących. Rozdziera na kawałki neurony człowieczeństwa, uwidocznia słabości i wypluwa na pożarcie wygłodniałym wilkom, by trwać w chwili zawieszenia. Rozłożyć na czynniki pierwsze to co doskwiera, a co próbujemy zataić. Wciąga czytelnika w podróż przez chaszcze ludzkich relacji, słabości i niedoskonałości, pozostawiając niezatarty ślad w sercu.

Autor snuje opowieść z wielką precyzją, momentami nieskrywaną brutalnością i surowością, po zawiłych korytarzach życia. Trudno oderwać się od tej historii. Hipnotyzuje.

Czytajcie. Polecam bardzo!