Błędne łąki recenzja

W hipnotyzującej głuszy skrywają się złowrogie moce. Górskie szlaki wołają, by zawładnąć zmysłami zagubionych. Demony gęstwiny wabią w pułapkę. Krążą niczym wygłodniałe sępy. Zmącona cisza dźwiękami z głębi lasu przeraża. Niepewność zagnieżdża się w sercu.
Echo trzaskających gałęzi odbija się i wciąga w głębinę nieświadomości. Wiatr kołysze drzewami, a te skrzypią zwiastując nieprzewidywalne. Klaustrofobia osacza z każdej strony. Miejsce przeklęte. Odległe. Kuszące. Pełne spotworniałych wspomnień.

Zawodzenie i pojękiwanie.
"Odejdź"
Narasta z każdym krokiem. Ścieżki obłędu prowadzą wprost w objęcia błędnej łąki otoczonej ścianami lasu.

"Las jest zły. Las potrafi nami zawładnąć. Strzeżcie się tych, którzy ani z krwi ani z kości ludzkiej nie są zbudowani".
Izerskie widmo powraca i zaczyna zbierać żniwo.

Od zaginięcia Nikoli i Kamila, studentów etnologii, mija rok. Nikt nie trafił na ich ślad, a górskie szlaki skrywają niejedną tajemnicę. Dziennikarz Aleks Lipski powraca do tamtych zdarzeń i próbuje rozwikłać zagadkę. Pogrążony w odmętach depresji i alkoholu żyje traumą przeszłości. Zawsze płynie pod prąd, zawsze musi się wyróżniać. Powracają wspomnienia i ciążą mu niczym kamień, który "najchętniej wyrzuciłby z siebie w otchłań śnieżnych kotłów lub zatopił w izerskich bagnach".

Po wybornym debiucie, owianym surrealistycznym koszmarem na Śnieżce, Szczyżowski zabiera nas w góry Izerskie i prowadzi po błędnych łąkach. Niesamowicie klimatyczna powieść utkana z nici niepokoju. Po raz kolejny dałam się porwać gęstej, górskiej atmosferze i stylowi autora. Inspiracją do skonstruowania tej historii była postać wybitnego etnologa Peuckerta.

Podświadomość ujawnia głęboko ukryte lęki. W świecie iluzji wyobrażeń ciężko odróżnić prawdę od kłamstwa, jawę od snu.
Góry spowite mgłą nieodpowiedzeń wymagają odwagi będąc milczącym świadkiem wielu przewinień. Szlaki prowadzą przez pogrążony w smutku las. Pozostawiają ruiny ogromne i bezkształtne, pokryte wąwozami cieni. Paranoja ludzkich słabości, utkana z mrocznej ułudy.

Nic tu nie jest oczywiste. Legendy, wierzenia, obrzędy.
Otaczają nieodpowiedzenia i chwile zwątpienia.
Czuć to majestatyczne piękno Gór Izerskich i ich władzę. Umiłowanie do natury, pokorę wobec niej i szacunek.

Życie to nieustanna droga w poszukiwaniu siebie i prawdy o sobie. Duchy przeszłości dobijają się do serca. Trzeba się z nimi rozliczyć, pogrzebać dawne nadzieje. Ruszyć do przodu. Głos wnętrza podsuwa obraz radykalnej zmiany i drogę wiodącą ku wyzwoleniu. Zostawić za sobą to co nie służy.

"Błędne łąki każdy nosi w sobie"
Polecam bardzo. Czytajcie!