Kamień recenzja

Przygód niesfornego dziennikarza „Bastiana” Strzygonia oraz rudej pani antropolog Anny już trzeci tom, a Autorzy nie ustają w wysiłkach, aby dać czytelnikowi kryminał najwyższej próby. Mamy tutaj dużo więcej akcji niż w poprzednich tomach, oprócz tradycyjnej intrygi kryminalnej dużo męskiej rozrywki w postaci strzelanin, porwań, rozgrywek służb. A to wszystko „pośrodku” romskiej osady wśród zastanej wzajemnej niechęci autochtonów „gadziów” wobec samych Romów oraz lokalnych, ludowych wierzeń i zabobonów.

Po raz kolejny świetnie prowadzona akcja powieści, znani już bohaterowie z poprzednich części cyklu Anna i Sebastian zostają wplątani w policyjne śledztwo (choć wplątani to może dość niefortunne stwierdzenie, ale nie zdradzajmy fabuły aż nadto…) i podobnie jak w poprzednich częściach współpracując, mniej lub bardziej, choć już w nieco lepszej wypracowanej formie, rozwiązują fabularne zawiłości Kamienia.

To jest, znowuż, coś niesamowitego, jak Autorzy łączą wątki między sobą, jak wykorzystują wiedzę o świecie i z doskonałym warsztatem i researchem podają bardzo dobry produkt, ale nie książkopodobny, to nie Remigiusz M. W Kamieniu poza zgrzytami romsko-polskimi mamy świetnie nakreślone zabobonne wierzenia w znachorów i ich szamańskie metody leczenia rodem z Janko Muzykanta (do dziś śnią mi się te trzy zdrowaśki w piecu…), stereotypy, które krzywdzą, a nawet zabijają i to nie tylko względem romskiej społeczności, bo obrywa się nawet księdzu. To jest właśnie w tej książce niemalże thrillerowe, że największe „ciary” były podczas czytania relacji z „leczenia” malutkich dzieci, właśnie zabobonnymi np. Nacieraniami kamieniem miejsca, gdzie był nowotwór. Można dołożyć do tego język etniczny, mocno zarysowany w powieści, co ciekawe – bez tłumaczeń na język polski.

I chociaż postać samej Pani Doktor Anny oraz jej partnera życiowego znanego z poprzedniej części lekko może irytować z uwagi na subtelną nijakość, jakby pomysł na ich obecność był, ale z mnogości bohaterów zaczyna być tłoczno na kartach powieści. Nadrabiają za to, i to nadrabiają mocno, podkomisarz lokalnej Policji (bardzo fajna postać) wraz ze swoją rodziną oraz pewna agentka służb o cerze oliwkowej, bardzo podobnej do mieszkańców osady w Kamieniu.

W tej powieści nic nie jest czarno-białe, nie trzeba się uprzedzać, że biednych Romów się bije, a Polacy wszystkiemu winni, albo odwrotnie. Ludzie zawsze będą ludźmi. Także tymi złymi. Strzelaniny, pościgi, wojny gangów. To mój chleb powszedni, mógłby powiedzieć Bolec, z Chłopaków nie płaczą, ale mogę tak powiedzieć po przeczytaniu Kamienia, doskonałego kryminału z wątkami etnicznymi, któremu nie brakuje nic z gatunku, a oferuje dużo, dużo więcej.

P.S. Gwiazdka nr 10 leci za wspaniałe nawiązanie do Ogniem i Mieczem oraz genialnej wstawki dialogowej, oczywiście, Pana Zagłoby.

29.07.2022