Lato tajemnic recenzja

Członkowie rodziny przyjeżdżają do małego miasteczka na pogrzeb głowy rodu. Przedstawicielka najmłodszego pokolenia, piętnastoletnia Zoe znika bez śladu.

Tess Gerritsen ma lepsze i słabsze powieści na swoim koncie. Pierwsza część serii Klub Martini była świetna, ta była rozczarowująca. Drugie tomy to często loteria, a ten potwierdza teorię, że rzadko są tak dobre jak pierwszy. Chociaż nadal przyjemna, straciła tempo i pazur. Książka zaczyna się z hukiem, ale tempo zwalnia przez resztę książki. Pierwszy tom był powieścią szpiegowską, czego nie można powiedzieć o drugim. Klub Martini tworzy pięcioro szpiegów Maggie Bird, Ben Diamond, Declan Rose oraz małżeństwo Lloyd i Ingrid Slocumów. Cała piątka szpiegów jest na emeryturze i wiedzie spokojne życie w małym nadmorski miasteczku Purity w stanie Maine. Fabuła "Wybrzeża szpiegów" orbitowała wokół zagadki, kto poluje na byłych agentów biorących udział w operacji Cyrano na Malcie. Szpiedzy pracowali nad osobistą sprawą. Byli w ciągłym niebezpieczeństwie. Historia ukazywała obecne wydarzenia, jak i opowiadała, co doprowadziło do zaistniałej zbrodni. Nic z tego nie znalazłam w tej książce. To rutynowe śledztwo, w którym Klub Martini i organy ścigania mozolnie brną przez sztampową zbrodnię, całkowicie niełączącą się osobiście z którymś ze szpiegów. Ich życiu i zdrowiu nic nie zagraża, nie znają złoczyńców, ani powodów zbrodni. Przeciętną policyjną procedurę prowadziła miejscowa funkcjonariuszka, Jo Thibodeau. Udział w śledztwie emerytowanych szpiegów, choć znikomy, jest w tej części bezzasadny. Byli protekcjonalni i wścibscy. Brzmieli jak zdezorientowani seniorzy, a nie świetnie wyszkoleni i doświadczeni najlepsi agenci.
Samo śledztwo mogło być lepiej poprowadzone. Dedukcja nie prowadziła żadnego z bohaterów w stronę jednego z sąsiadów, który jawnie mówił o swojej niechęci wobec bliskich zaginionej dziewczyny. Nie było presji, by mężczyzna wyjawił, czego dotyczyła jego krzywda.

Rysy psychologiczne głównych bohaterów nie zostały pogłębione, zbrodnia była szablonowa, a historii zabrakło iskry. Na plus styl literacki autorki.