Małe Licho i tajemnica Niebożątka recenzja

Bożek, Niebożek, Bożęty. Czyli pewien bardzo szczególny chłopiec mieszkający w pewnym bardzo szczególnym domu. To właśnie on jest głównym bohaterem książki Marty Kisiel, a nie Małe Licho, jak sugeruje tytuł.

Bożek żyje w świecie naprawdę niesamowitym – mieszka w starym, magicznym domu, razem z mamą i dwoma wujami. Jeden z nich przypomina z wyglądu potężnego wikinga, drugi umawia się z hamadriadą. W domu żyją też dwaj aniołowie stróże – z których jeden jest dorosły i poważny, a drugi to... małe Licho uczulone na własne pierze i tworzące mięciutkie kolorowe bamboszki. Oprócz tego Bożek ma dwa znajome potwory z których większy – Krakers – jest wybitnym szefem kuchni, a mniejszy Gucio śpi pod łóżkiem chłopca.

Do tego doliczyć należy również duchy ze strychu, z którymi Bożek bawi się w teatr. No i jego tajemniczego ojca.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby wujek Konrad nie wpadł pewnego dnia na naprawdę dziki i dziwny pomysł, a mianowicie gdyby nie stwierdził, że Bożkowi czas wyjść do ludzi (żywych). Chłopiec zostaje więc wyprawiony do szkoły.

A w szkole, jak to w szkole – nagle okazuje się, że Bożek nie jest niezwykły, ale dziwny. Interesuje się poezją (kto normalny interesuje się poezją?), nie wie kim jest Spider Man i w dodatku na bal przebierańców przychodzi jakoś tak dziwacznie ubrany...

I jeśli myślicie, że to jedyny dramat w życiu chłopca, to bardzo ale to bardzo się mylicie. Bo to dopiero początek...

,,Małe Licho i tajemnica Niebożątka'' jest sympatyczną, szybko czytającą się książką skierowaną do młodszego czytelnika, choć czytelnik starszy znajdzie tu również coś dla siebie. To jedna z tych lektur, które będziemy odczytywać w odmienny sposób w zależności od wieku – dzieciaki większą uwagę przywiążą do zagadnień związanych z potrzebą akceptacji ze strony grupy rówieśniczej, starsi czytelnicy będą bardziej utożsamiać się z postacią wujka Konrada, który choć wydaje się oschły i zdystansowany, to w głębi serca strasznie kocha Bożka i w zaświaty by za nim poszedł.

Nie zapominajmy przy tym, że to od nas, dorosłych, zależy to, w jaki sposób wykorzystamy książkę Marty Kisiel – możemy ją bowiem zostawić tak, jak jest, jako całkiem miłą historię z odrobiną grozy; możemy jednak przygody Bożka wykorzystać do porozmawiania z dzieckiem na temat tego, co niezwykłe i wyróżniające w naszym zachowaniu. Możemy zapytać czy bycie innym, odmiennym od grupy jest czymś dobrym i pożądanym czy nie? I dlaczego? Czy dziecku wydaje się, że ciężko odstawać od rówieśników ze względu na zainteresowania, wygląd albo charakter? W jaki sposób można przepracować negatywne uczucia, które pojawiają się w nas wtedy, kiedy ktoś twierdzi, że jesteśmy dziwni?

Postać Niebożątka jest naprawdę dobrym i plastycznym przykładem, który można wykorzystać na kilka różnych sposobów. Trzeba tylko pomyśleć i znaleźć chwilę na rozmowę z dzieckiem.

Polecam!




*recenzja ukazała się również na moim blogu (tekstomancja.wordpress.com)