Małe Licho i tajemnica Niebożątka recenzja

„Małe Licho i Tajemnica Niebożątka” to pierwszy tom serii zatytułowanej „Małe Licho”, która jest pisana przez Martę Kisiel. Jest ona swego rodzaju kontynuacją trylogii „Dożywocie” skierowanej do starszych odbiorców, więc mimo woli będę do niej nawiązywać i z tej perspektywy się wypowiadać.

Pierwszy tom „Małego Licha” prezentuje nam bohatera – Bożka, Niebożątko, Bożętego. Mama chłopca początkowo nie jest przekonana, aby posłać syna do szkoły, ponieważ jest on wyjątkowy – na czym ta wyjątkowość polega – musicie sprawdzić sami (choć mogę podpowiedzieć tym, którzy czytali „Dożywocie”, że ma to związek z jego ojcem). Otoczenie Bożka stanowią najróżniejsze stwory i stworki od tytułowego Licha – kichającego, kochanego anioła stróża wytwarzającego bamboszki do Krakersa, który jest czymś w rodzaju gigantycznej ośmiornicy, która wybornie gotuje. Nie muszę więc dodawać, że w książce znajduje się potężna dawka elementów fantastycznych.

Po pierwsze i najważniejsze: cudownie było spotkać dawnych bohaterów, którzy są wspaniale wykreowani i każdy jest zupełnie inny. Tutaj występują oczywiście w trochę innej formie – w końcu już nie wszyscy są na pierwszym planie (jak Konrad) i jednak książka ta skupia się na czymś innym (dziecięce problemy). Dla zainteresowanych jest też Tsadskiel, Turu, różowe króliki i wiele więcej.

Jak na Martę Kisiel przystało, mimo, że jest to książka dla dzieci, znajdziemy tutaj literackie nawiązania. Na końcu książki możemy przeczytać, skąd zostały zaczerpnięte utwory lub ich fragmenty wplecione w treść. Jeden z nich – „Król elfów” Johanna Wolfganga Goethego (tutaj w przekładzie Jadwigi Gamskiej-Łempickiej) – popchnął mnie do poszperania w Internecie i porównywania różnych tłumaczeń tegoż utworu, co było ciekawym doświadczeniem. Autorka użyła także, nie po raz pierwszy, tekstów Adama Mickiewicza.

Początek książki czytałam z 7-letnią siostrą , która była bardzo zagubiona z powodu ogromnej liczby bohaterów (i dlatego zrezygnowała z czytania ze mną), także myślę, że jest to książka dla nieco starszych dzieci. Również język nie jest zbyt prosty, a sama końcówka może być dla niektórych dzieci straszna, jednak pokazuje, że nie wolno brać słodyczy od obcych. Pozostała część książki jest zabawna, świetnie się przy niej bawiłam.

Jako książka dla dzieci porusza ważne problemy. Czy koniecznie musimy być zwyczajni i nie wyłamywać się poza z góry ustalony schemat? Czy musimy ślepo podążać za tłumem? Czy rodzina musi wyglądać „standardowo”? Myślę, że również dorośli mogą się czegoś stąd nauczyć.

W książce występują także delikatne nawiązania do mitologii słowiańskiej – m.in. utopce, także hamadriada – postać związania z mitologią grecką.

Jeśli czytaliście trylogię „Dożywocie” i stęskniliście się za bohaterami – sięgajcie śmiało! A jeśli jeszcze nie znacie tej wspaniałej serii - polecam nadrobić i wtedy sięgnąć po „Małe Licho…” – wyłapiecie z niego znacznie więcej „smaczków”.