Psychologia ogrodnictwa recenzja

Wiemy, że zieleń i przyroda mają na nas dobry wpływ - uspokajamy się podczas leśnych i parkowych spacerów, poziom kortyzolu w naszym organizmie spada, a nasze samopoczucie się poprawia. Jesteśmy bardziej osadzeni w tu i teraz. Ghandi podobno zalecał rozpoczynanie pierwszych prób medytacji od uważnej obserwacji roślin. W Japonii możemy dostać receptę na leśny spacer. Oficjalną. Od lekarza.

A jak to jest z przyrodą ujarzmioną, z ogrodami? Czy ogrody w ogóle są ujarzmione? Czy może to one ujarzmiają nas? Czy przebywanie w ich spokojnej, zielonej, wypielęgnowanej i często zaplanowanej przestrzeni wpływa na nas tak samo korzystnie, jak chodzenie po pół-dzikim parku? Co z naszym odbiorem przyrody ma nasza potrzeba dostrzegania różnych schematów i powtarzalności? Czym właściwie jest ogród, jaką przestrzeń obejmuje? Czy chodzi tylko o spory kawałek ziemi, jak w przypadku działki albo zieleni otaczającej dom czy można o ogrodzie mówić w kontekście balkonu albo skrzynek z roślinami? Co właściwie daje nam przebywanie wśród roślin i zajmowanie się nimi? Na te - i wiele innych - pytań odpowiada Harriet Gross w ,,Psychologii ogrodnictwa''.


Muszę jednak w tym momencie uprzedzić tych z Was, którzy pomyśleli, że ta książka będzie ciekawą i szybką lekturą na wieczór - maksymalnie dwa. To nie jest książka popularnonaukowa, ale typowo naukowa. I jako taka odznacza się szczególnym językiem i specjalistycznym słownictwem. Nie oznacza to bynajmniej, że laik nie znajdzie w niej dla siebie nic ciekawego - po prostu poziom wejścia jest zdecydowanie wyższy dla osób, które nigdy nie interesowały się ogrodnictwem lub psychologią. Z książki Harriet Gross zdecydowanie bardziej skorzystają Ci z Was, którzy kiedykolwiek - nawet pobieżnie - interesowali się którymś z tych dwóch tematów.

Objętość tej niewielkiej publikacji jest jednocześnie jej plusem i minusem - całość zawarta została na 148 stronach (nie licząc przypisów) i tak niewielka ilość tekstu niejako wymuszała sporą kondensację wiedzy. Jestem pewna, że niektórym osobom taki zabieg przypadnie do gustu, niestety moje osobiste preferencje w tym zakresie są zupełnie inne. Co poradzę na to, że lubię osobiste dygresje autorów?


W każdym razie: ,,Psychologia ogrodnictwa'' jest książką naprawdę ciekawą. Pokazuje społeczne znaczenie ogrodów, to w jaki sposób stają się one częścią naszej tożsamości i jak pomagają nam budować więzi lub odzyskiwać poczucie sensu i kontroli nad swoim życiem. I to nie w ramach dowodów anegdotycznych, ale naukowych.
Harriet Gross osadza ogrodnictwo w kontekście psychologicznym i to jest naprawdę niesamowicie ciekawe przeżycie, czytać o swoich własnych kwiatach i o swoim ogrodzie w takim świetle. Bo spójrzmy prawdzie w oczy: przemawiając do malutkiej sadzonki koleusa nie myślimy o tym, czy mamy cechy ,,osobowości ogrodniczej'' czy nie.
(Chociaż zapewne moglibyśmy przypuszczać, że jednak ją mamy, skoro mówimy do roślin - nie każdy to robi, jak się okazuje.)



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl