Siódmy element recenzja

Guido Sgardoli to autor, o którym do tej pory nie słyszałam, a tak już mam, że – w kwestii literatury – ciągnie mnie do nieznanego. Dlatego, żeby żyć w zgodzie z samą sobą i swoimi zachciankami, wzięłam się za czytanie Siódmego elementu.

Co w trawie piszczy

Od pierwszych stron Siódmego elementu zostajemy wciągnięci w sam środek akcji i niezrozumiałych, dla nas oraz bohaterów powieści, wydarzeń. Pomimo upływu czasu, odmierzanego odwracanymi kartkami, pytania i problemy zaczynają się mnożyć, a napięcie rośnie. Nie ma właściwie ani chwili na zaczerpnięcie oddechu i oderwanie się od lektury – może poza wyjątkiem, kiedy kończy się pierwsza z trzech części powieści. Prawdopodobnie jest tak dlatego, że następuje wtedy rozwiązanie jednego z wątków, który mylnie (!) można uznać za jeden z głównych.

Cała akcja toczy się na małej wyspie o nazwie Levermoir, którą ze wszystkich stron otaczają wody oceanu. Zamieszkuje ją dość specyficzne społeczeństwo, które z nieukrywaną niechęcią odnosi się do „obcych” (ludzi spoza wyspy). W momencie, kiedy na wyspie zaczynają dziać się różne dziwne, przerażające i niewytłumaczalne rzeczy, czwórka nastoletnich przyjaciół postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Samodzielnie przeprowadzają śledztwo, wykorzystując przy tym fakt, że znają Levermoir jak własną kieszeń. W dobitny sposób dowiedzą się też, jak wiele mrocznych sekretów żyło do tej pory w ukryciu przed ludzkim wzrokiem. Sekretów, które niejednokrotnie wykroczą poza strefę racjonalizmu. To właśnie dzięki temu fani Stranger Things doskonale odnajdą się w klimacie wspomnianej powieści.

Jeśli zaś chodzi o dorosłych czytelników, z pewnością nie umknie ich uwadze fakt, że Sgardoli jest wielkim miłośnikiem Stephena Kinga. W Siódmym elemencie można dostrzec ten specyficzny odcień grozy, który przesiąka małe, odseparowane od reszty świata społeczeństwo. Grupę ludzi, która nie radzi sobie w starciu ze Złem sprzed setek lat.

O Siódmym elemencie można napisać bardzo dużo, ale trudno jest to zrobić w taki sposób, żeby zanadto nie zdradzić treści. Dlatego nie powiem już nic więcej. Jedno jest pewne – tę powieść powinien przeczytać każdy ceniący się książkoholik, któremu zdarza się sięgać po pozycje z literatury młodzieżowej. Ja zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona i będę wspominać przygodę na wyspie Levermoir z ogromną przyjemnością.