Milczenie Lodu recenzja

Sporo przyswajam kryminałów w wersji audiobookowej i często zdarza się tak, że już po pierwszej godzinie słuchania mocno rażą mnie naiwności i toporny styl, wtedy rzecz całą odkładam. W przypadku książki Jonassona było inaczej, styl całkiem całkiem, fabuła wciągała, więc kontynuowałem słuchanie.

Rzecz dzieje się w 2008 r. w czasie kryzysu ekonomicznego, który szczególnie głęboko dotknął Islandię – kraj, w którym toczy się akcja książki. Opowiada Jonasson historię Ari Thóra Arasona, świeżo upieczonego absolwenta szkoły policyjnej, który porzucił zawód teologa na rzecz stróża prawa. Nasz bohater trafia do pracy w niewielkim miasteczku Siglufjördur na dalekiej północy kraju, blisko koła podbiegunowego. Według jego przełożonego w Siglufjördur nigdy nic się nie dzieje. Ale szybko pojawia się wątek kobiety napadniętej we własnym domu przez rabusia i złodzieja, więc jednak coś się przydarza...

A w tle mamy portret Islandii z jej specyficznym klimatem: zimno, ciemno, śnieg, wichry, ogólnie ponuro, ale to świetna sceneria dla thrillera. Niestety, bardzo szybko rzecz cała zmierza w inną stronę, oto szczegółowo poznajemy personel teatru amatorskiego w Siglufjördur, włącznie z dotychczasowym życiem aktorów amatorów i ich koligacjami rodzinnymi, nudne to i dziwne. Takie pęknięcie w powieści, bardzo mnie zaniepokoiło i źle wróżyło na przyszłość.

Wtedy poczytałem sobie opinie na temat książki Jonassona w sieci, okazuje się, że to bardziej powieść obyczajowa niż kryminał. A w ogóle to według recenzentów królują, nuda, przewidywalność, od siebie bym dodał błędy warsztatowe widoczne już w pierwszych rozdziałach książki. Więc wszystko jasne, dałem sobie spokój, nie będę się męczył i czytał dalej. Szkoda czasu i życia na słabe książki.

Bywa ta książka porównywana do 'Dziewczyny z pociągu’, ale tam mieliśmy do czynienia z mocno przemyślaną i zwartą konstrukcją, tu zaś dostajemy taki misz-masz.

Audiobooka nie ratuje dobra interpretacja Marcina Kwaśnego.

Ktoś może zapytać, po co recenzujesz książki, których nie doczytałeś do końca? No cóż, po to, by ostrzec potencjalnych czytelników, którzy mają gusta podobne do moich (są jeszcze tacy!).