Człowiek bez psa recenzja

Książka zaczyna się od zjadliwego portretu wielopokoleniowej rodziny, gdzie ojciec rodu, Karl-Erik Hermansson, facet, który wszystko wie najlepiej i zawsze ma rację, od lat terroryzuje matkę, Rosemarie. Ich najstarsza córka, Ebba, która: „zawsze była pupilką ojca i jego oczkiem w głowie” jest prymuską, odnoszącą same sukcesy perfekcjonistką, która z kolei trzyma w mocnym uścisku własną rodzinę. Ebba wpędza w kompleksy rodzeństwo: Roberta, który zrobił z siebie pośmiewisko w reality show, oraz Cristinę przeżywającą wielki kryzys małżeński. Ważnymi postaciami są jeszcze synowie Ebby, starszy Henrik, który jest szykowany na kolejną znakomitość, jak dziadek czy matka, i młodszy Kristoffer nieźe tresowany przez matkę, ale powoli uwalniający się spod jej dominacji. Znakomicie opisuje Nesser te na pozór fajne a tak naprawdę toksyczne stosunki rodzinne. Dość powiedzieć, że do 1/3 audiobooka nie było żadnej intrygi kryminalnej, tylko w gruncie rzeczy powieść obyczajowa, ale słuchałem z niesłabnącym zainteresowaniem. No bo dobry kryminał to także dobra literatura....

Tu dygresja, słuchałem ostatnio kryminałów kilku polskich autorów, nazwiska zmilczę, napisane to ubogo, topornie, nieciekawie, może i intryga kryminalna była tam fajna, ale styl tych książek był dla mnie nie do zaakceptowania, ci ludzie po prostu nie potrafią pisać.

W drugiej części książki nasza rodzina przeżywa tragedię: znikają bez śladu Robert i Henrik. Znakomicie pokazuje Nesser jak ta trauma prowadzi do rozpadu rodziny, która kompletnie nie może sobie poradzić z tak wielką tragedią.

Śledztwo w sprawie zaginięć prowadzi inspektor Barbarotti i od tego momentu, paradoksalnie, książka staje się deczko nudna. Może dlatego, że my czytelnicy wiemy coś o zaginionych, wiedzą też (częściowo) członkowie rodziny, zaś biedny inspektor porusza się we mgle, a śledztwo nie posuwa się do przodu ani o centymetr.

No właśnie, intryga kryminalna w zasadzie w książce nie istnieje, zagadki zaginięć rozwiązują się same. Zaś pod koniec rzecz cała zaczyna się mocno dłużyć, zwłaszcza że my, czytelnicy, znowu znamy rozwiązanie zagadki w przeciwieństwie do biednego inspektora Barbarottiego. Prawdę mówiąc, zakończenie kryminału całkowicie jest puszczone i ciągnie się jak flaki z olejem, to niestety obniża nieco ocenę książki.

Źle autor potraktował Barbarottiego, wychodzi w książce na idiotę, a nim nie jest, to kwestia pokazania go w odpowiedniej perspektywie. Z drugiej strony myślę sobie, że gdyby w książce nie było wątku policyjnego, to niewiele by straciła, zostałaby po prostu ponura tragedia rodzinna, zresztą bardzo dobrze opisana.

Zatem książka jest jakby pęknięta, z jednej strony mamy znakomite wątki obyczajowe i psychologiczne, z drugiej kompletnie puszczoną intrygę kryminalną. Niemniej to wciąż bardzo dobra literatura.